Τα ευρήματα της μελέτης αποκάλυψαν ότι ένα θορυβώδες περιβάλλον δυσκολεύει τα δελφίνια να επικοινωνήσουν και να συνεργαστούν.
Είναι ένα από τα πολλά θαλάσσια θηλαστικά που βασίζονται στα σφυρίγματα και τον ηχοεντοπισμό για το κυνήγι και την αναπαραγωγή. Όμως, η ηχορύπανση από ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η ναυτιλία και οι γεωτρήσεις έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.
«Αν ομάδες ζώων στη φύση δυσκολεύονται να αναζητήσουν τροφή, τότε αυτό θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία των ατόμων, η οποία τελικά επηρεάζει την υγεία του πληθυσμού», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης, Στέφανι Κινγκ, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ.
Ο ήχος είναι μία από τις σημαντικότερες αισθήσεις για τα θαλάσσια ζώα. Σε αντίθεση με το φως, το οποίο απορροφάται γρήγορα από το νερό, ο ήχος μπορεί να διανύσει δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιόμετρα. Ως αποτέλεσμα, τα κητώδη – φάλαινες, δελφίνια, φώκιες – έχουν αναπτύξει ένα πολύπλοκο φάσμα ήχων για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Ήταν ήδη γνωστό ότι αυξάνουν την ένταση των φωνών τους ή τη συχνότητα για να προσπαθήσουν να αντισταθμίσουν την ηχορύπανση που προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα.
«Γνωρίζαμε από προηγούμενες έρευνες ότι η ηχορύπανση επηρεάζει τα ζώα, αλλά εμείς εξετάσαμε για πρώτη φορά πώς ο θόρυβος επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο συνεργάζονται τα ζώα», δήλωσε η Περνίλλε Μάγιερ Σόρενσον, υποψήφια διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, η οποία ηγήθηκε της ερευνητικής ομάδας στην οποία συμμετείχαν το Κέντρο Ερευνών για τα Δελφίνια και το Πανεπιστήμιο St Andrews.
Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Current Biology», αποκάλυψε ότι οι προσπάθειες των δελφινιών να αντισταθμίσουν τη ρύπανση φωνάζοντας, δεν ήταν αρκετές και δυσκολεύονταν να συνεργαστούν.
Η μελέτη διεξήχθη με δύο ρινοδέλφινα, την Delta και την Reese, σε μια πειραματική λιμνοθάλασσα με τους εκπαιδευτές τους. Τα δυο δελφίνια έπρεπε να συνεργαστούν για να πατήσουν το δικό τους υποβρύχιο κουμπί που βρισκόταν σε κάθε άκρη της λιμνοθάλασσας, μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι καθώς τα δελφίνια εκτίθεντο σε αυξανόμενα επίπεδα ανθρωπογενούς θορύβου, σχεδόν διπλασίαζαν τη διάρκεια του σφυρίγματός τους, αλλά και την ένταση του ήχου τους για να αντισταθμίσουν αυτή την παρεμβολή.
Παρατήρησαν επίσης ότι τα δυο δελφίνια άλλαζαν τη θέση τους ώστε να κοιτούν το ένα το άλλο. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η ακοή τους είναι ευαίσθητη στην κατεύθυνση και αυτό το έκαναν για να μπορούν να ξεχωρίσουν το σήμα του συντρόφου τους από τον θόρυβο.
Από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα επίπεδα θορύβου, το ποσοστό επιτυχίας των δελφινιών μειώθηκε από 85% σε 62,5%, σύμφωνα με την έρευνα. Το υψηλότερο επίπεδο θορύβου στο οποίο εκτέθηκαν ήταν 150 ντεσιμπέλ (dB). Ο ήχος που παράγεται από ένα μεγάλο δεξαμενόπλοιο φορτηγό πλοίο καθώς κινείται στον ωκεανό, θα φτάσει σε ένταση έως και 200 dB σύμφωνα με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Η Σόρενσον εξήγησε γιατί θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός ότι τα δελφίνια δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν σωστά.
«Εάν εκτίθενται σε θόρυβο και αυτό τα εμποδίζει να επικοινωνήσουν με τους φίλους τους όταν αναζητούν τροφή μαζί, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χαμένες ευκαιρίες και θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στην ατομική τους υγεία».
«Εάν εκτίθενται σε αυτό για όλο και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερες συνέπειες σε επίπεδο πληθυσμού», τόνισε.
Το επόμενο βήμα θα ήταν να επαναληφθεί το πείραμα για δελφίνια στη φύση, αλλά αυτό αποτελεί πρόκληση λόγω των δυσκολιών στη δημιουργία ενός ελεγχόμενου σεναρίου χωρίς ηχορύπανση για σύγκριση.
