Γιατί κάποιες φορές για να κερδίσουμε, πρέπει να μάθουμε να χάνουμε!
Ζηλεύω τους σκιτσογράφους. Μπορούν να πουν πολλά, σχεδόν τα
πάντα, χωρίς να χρησιμοποιήσουν ούτε λέξη. Τις προάλλες είδα ένα σκίτσο που απεικόνιζε ακριβώς τι συμβαίνει στην εποχή μας, σε σχέση με το τι συνέβαινε παλιότερα.Ήταν μια μαμά και ένα παιδί. Τότε η μητέρα προσπαθούσε να πείσει το παιδί να μπει στο σπίτι, να το τραβήξει απ’ έξω, όπου ήθελε να είναι ο πιτσιρίκος. Τώρα η μητέρα προσπαθεί να κάνει το παιδί να βγει έξω από το σπίτι, ώστε να αφήσει λίγο στην άκρη το τάμπλετ, το κινητό και την παιχνιδοκονσόλα.
Πόσο δίκιο έχει ο σκιτσογράφος. Μεγάλο, όπως μεγάλο είναι και το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας, που σε κάποιες περιπτώσεις, δημιουργείται από αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής! Βλέπετε, τα παιδιά τα κάνουν όλα πλέον στο σπίτι. Δεν ψάχνουν την επαφή, αλλά τη σύνδεση. Δεν θέλουν την μπάλα, αλλά το Wi-Fi. Και τα κάνουν όλα καθιστά και μόνα, τόσο καθιστά και τόσο μόνα, που η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια εκεί που θα θέλαμε να είμαστε ουραγοί: Στην παιδική παχυσαρκία.
Κάπως έτσι, όταν είδα το βίντεο της «ηχηρής» καμπάνιας της Novo Nordisk Hellas για την παιδική και εφηβική παχυσαρκία στην Ελλάδα με την Εβίνα Μάλτση, τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Νίκο Ζήση, που έγινε σε συνεργασία με την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρείας Παιδικής και Εφηβικής Ενδοκρινολογίας, από τη μία πλευρά ταρακουνήθηκα και από την άλλη, ανακουφίστηκα.
Γιατί ανακουφίστηκα; Γιατί μέσα από αυτήν την καμπάνια, καταλάβαμε πια το μέγεθος του προβλήματος, ενημερωθήκαμε για το ότι η χώρα μας κατέχει πλέον τη θλιβερή πρωτιά στην παιδική παχυσαρκία στην Ευρώπη. Και βγάλαμε μπροστά τους καταλληλότερους για να το αντιμετωπίσουν. Βγάλαμε, δηλαδή, αυτούς που αρνούνται να χάσουν, να βγουν και να ζητήσουν από τα παιδιά ακριβώς αυτό: Να χάσουμε. Να χάσουμε το πρωτάθλημα στην παιδική παχυσαρκία, να βγούμε τελευταίοι. Ναι, τελευταίοι! Και όχι για θέμα εμφάνισης, αλλά για την υγεία των παιδιών μας, για την αλλαγή στις συνήθειές τους, για τη βελτίωση της ζωής τους.
Είδα το σποτ με το απίστευτο και δυνατό μήνυμα #PameNaXasoume και αυτόματα άνοιξα την πόρτα και έκανα μια βόλτα στα γηπεδάκια του μπάσκετ, εκεί που κάποτε δεν υπήρχε ούτε μια άδεια μπασκέτα. Τώρα δεν υπάρχουν παιδιά, τα ψάχνεις με τα κιάλια. Λογικό. Γιατί να βγει ο πιτσιρίκος να παίξει μπάσκετ, αφού το έχει στα χέρια του -τα ψηφιακά χέρια, φυσικά. Παίζει εκεί μονό με τους φίλους του, από τον καναπέ. Κερδίζει-χάνει χωρίς να κάνει βήμα. Και είναι δύσκολο στα αλήθεια να αλλάξει συνήθειες.
Ίσως, βέβαια, τα παιδιά να φοβούνται ότι θα χάσουν τους φίλους τους, αν απομακρυνθούν από την οθόνη. Ας τα πείσουμε, λοιπόν, ότι θα τους βρουν και πως δεν θα τους χάσουν! Εσύ με το δικό σου παιδί κι εγώ με το δικό μου! Ας τα πείσουμε ότι η ζωή είναι εκεί έξω. Η υγεία είναι εκεί έξω. Στην επαφή, όχι στη σύνδεση. Στο κανονικό το μπασκετάκι, εκεί που τρέχεις, πηδάς, ιδρώνεις, κουράζεσαι, ΖΕΙΣ, για να βάλεις το καλάθι.
Πάμε να παίξουμε, δηλαδή πάμε να χάσουμε… στην παιδική παχυσαρκία! Αυτός είναι ο στόχος: Χάνουμε την αρνητική πρωτιά που κατέχει η χώρα μας στα επίπεδα παιδικής και εφηβικής παχυσαρκίας στην Ευρώπη και γινόμαστε και εμείς μέρος της προσπάθειας να θέσουμε τις βάσεις για μία καλύτερη ποιότητα ζωής για τους νέους στην Ελλάδα.
Εβίνα, Δημήτρη, Νίκο μπράβο σας! Καλά τα λέτε -και το σίγουρο είναι πως με τέτοια πρόσωπα-πρότυπα στις οθόνες μας, τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά μας, παίρνουμε μία επιπλέον ώθηση να βγαίνουμε περισσότερο έξω, να κινούμαστε πιο πολύ, όχι για να κερδίσουμε, αλλά για να χάσουμε αυτό το πρωτάθλημα, αυτήν την πρωτιά που σίγουρα δεν αξίζουμε!
