«MMMBop». Αλλά όχι, δεν θα το πάμε τόσο προβλέψιμα. Αυτή η λίστα αφορά κομμάτια που γουστάραμε κάποτε -μάλλον έφταιγε η δεκαετία του '90-, τραγούδια που είχαμε στις best of λίστες μας, αλλά ας το παραδεχθούμε επιτέλους: τώρα που τα ακούμε μας φαίνονται χάλια. ΟΚ, μάλλον για κάποιους από εσάς, συνεχίζουν να είναι best of. Radiohead - Creep (1993) Θυμάστε όταν η Cher έπιασε τον πρώην αδερφό εξ αγχιστείας της (τον Josh) να ακούει Radiohead στην ταινία «Clueless» και τριγυρνούσε μέσα στη κουζίνα λέγοντας «δεν καταλαβαίνω γιατί το κολέγιο πρέπει να έχει τόσο σχέση με τη κλαψιάρικη μουσική;». Δεν θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα. ΟΚ, μιλούσε για το «Fake Plastic Trees» αλλά, ειλικρινά, το «Creep» είναι εύκολα ένα από τα χειρότερα τραγούδια των Radiohead. Είναι άνοστο και παραπονιάρικο και αν ποτέ κάποιος χρησιμοποιούσε την ατάκα «You're so very special», θα έριχνες ρουκέτα εμετού στα Converse του. Θες ένα τέλειο σώμα; Βγες από το σπίτι σου. Σταμάτα επιτέλους να κρύβεσαι πίσω από το στάτους του αποξενωμένου τύπου και γίνε άντρας. Αυτό το τραγούδι ανέβασε τους Radiohead, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως η μπάντα από την Οξφόρδη έγραψε πολύ καλύτερα κομμάτια. Και μέσα σε όλα να έχεις στο μυαλό σου και αυτό: Πέραν του ότι είναι ξεκάθαρα φλώρικο, είναι επίσης και αντιγραφή του «The Air That I Breathe» των The Hollies, το οποίο έγραψε ο Albert Hammond Sr. (ναι, ο πατέρας του κιθαρίστα των The Strokes). Αν δεν με πιστεύετε, αυτό το βίντεο θα σας εξηγήσει περισσότερα. O Hammond Sr. πλέον παίρνει περισσότερα λεφτά από δικαιώματα για το «Creep» από τρία μέλη των Radiohead. Kim Taylor Bennett Lou Bega - Mambo no.5 (1999) Σε αντίθεση με κάποια από τα υπόλοιπα τραγούδια εδώ που είναι απλώς κακά, το late 90's hit του Γερμανού, mambo τραγουδιστή, Lou Bega είναι αντικειμενικά ένα από τα χειρότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Έχει διαπρέψει σε πολλές λίστες ως ένα από τα πιο ενοχλητικά singles όλων των εποχών. Αυτό που είναι το πιο ενοχλητικό στο «Mambo» είναι ότι έχει καταφέρει να επιβιώσει περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια. Jabbari Weekes R.E.M. - Everybody Hurts (1992) ΟΚ, σίγουρα οι R.E.M. ήταν μια από τις μπάντες με την μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της indie rock. Και ναι, λογικά αυτό το τραγούδι έχει βοηθήσει αμέτρητο κόσμο να ξεπεράσει κάποιες από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής του. Αλλά αν ποτέ απορήσετε γιατί ο κόσμος κοιτά με επιφύλαξη το εξαιρετικά cool μουσικό σας γούστο στην alternative μουσική, που δείχνει πόσο βαθυστόχαστος τύπος είστε και πόσο έξω από τα mainstream μονοπάτια οδηγείτε τη ζωή σας, η απάντηση είναι μία: αυτό το τραγούδι. Άκου αυτή τη κλάψα! Δεν αντέχεται. Ακούγεται λες και η ψυχή κάποιου, χύνεται σε ένα αυλάκι. Ακούγεται λες και ένα γλυκό ζωάκι -ένα κουνελάκι, γουρούνι, γάτα, διάλεξε όποιο ζώο αγγίζει πιο πολύ τη καρδιά σου- στραγγαλίζεται. Και που τους βρήκε αυτούς τους στίχους; Ακούγεται λες και ο φίλος μας ο Michael, άρχισε να τραγουδά λέξεις που διάβαζε σε μια από αυτές τις σούπες με τα γράμματα, για να αγγίξει την έφηβη, παραπονιάρικη ψυχή. Για να αναφέρω και έναν ακόμη διάσιμο στιχουργό της ιστορίας, τον Βούδα, η ζωή σημαίνει μαρτύριο. Αλλά ο Βούδας γνώριζε πως υπήρχε ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην διαφώτιση. Οι R.E.M. απλά δεν γνωρίζουν αυτό το μονοπάτι. Kyle Kramer The Verve - Bitter Sweet Symphony (1997) H Brit-pop είναι στην πραγματικότητα, μια χαλαρή χειραψία μεταξύ μουσικών ειδών, και οι Verve κατάφεραν με κάποιο τρόπο να κάνουν αυτή τη λαβή πιο γλοιώδη και χαλαρή. Εδώ και 18 χρόνια, το «Bitter Sweet Symphony» είναι ο μικρός αδερφός των υπόλοιπων, ενοχλητικών Brit-pop τραγουδιών που έχουν σχεδιαστεί για διαφημίσεις, όπως το «Wonderwall» και εκείνο το τραγούδι που ο τυπάς από τους Blur λέει "Woo hoo". Το πιο λυπηρό από όλα είναι πως, κάθε φορά που ο Richard Asgcroft λαμβάνει ένα τσεκ για αυτό τραγούδι της μπάντας του, πρέπει αμέσως να συμπληρώσει και να στείλει ένα δεύτερο τσεκ στον Keith Richards. Όμως δεν το κάνει. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν το μόνο αξιομνημόνευτο πράγμα που έχεις κάνει στην καριέρα σου είναι το να σαμπλάρεις μια ορχήστρα εγχόρδων που παίζει διασκευή τραγούδι των Rolling Stones, και το να βάλεις το κομμάτι σου σε μια βασική σκηνή μιας σκατένιας 90's ταινίας. John Hill Blur - Song 2 (1997) Οι Blur έχουν υποθετικά και καλά κομμάτια, αλλά θα είναι πάντα γνωστοί ως εκείνη η μπάντα που είχε εκείνο το τραγούδι που έλεγε "woo hoo", και αυτό ακριβώς τους αξίζει για αυτό που μας προκάλεσαν. Αρχικά, η ιδέα ήταν να κάνουν ένα κομμάτι - παρωδία για την Grunge, αλλά προσπαθώντας να κοροϊδέψουν κάτι που πίστευαν πως είναι γελοίο, οι Blur, κατάφεραν να γεννήσουν μια μουσική οντότητα πιο ενοχλητική και από μία φάλαγγα από μαστουρωμένους Eddie Vedders. Σίγουρα είναι πιασάρικο, το ίδιο ήταν όμως περίπου και η σύφιλη. Όσο οι εταιρίες αυτοκινήτων έχουν την δυνατότητα να κάνουν διαφημίσεις για πλούσιους που δεν βολεύονται εύκολα και περιπετειώδεις τύπους που παρατάνε τις δόσεις του δάνειου τους για να αγοράσουν τεράστια τζιπ, αυτό το κομμάτι θα ζει, και οι Blur θα βγάζουν λεφτά. Το να ακούω αυτό το κομμάτι με κάνει πραγματικά έξαλλο, και επίσης, κάπως μπερδεμένο. Για ποιο λόγο είσαστε τόσο χαρούμενοι Blur; Μαλλά επειδή είστε Βρετανοί. Kim Kelly Metallica - Fuel (1997) Ήμουν εννέα ετών, το 1997, και όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να ξεφύγω από αυτό το γαμημένο κομμάτι. Όποτε άνοιγες το ραδιόφωνο, το άκουγες - ενώ μετά από μερικά χρόνια έγινε και το επίσημο τραγούδι για τους αγώνες NASCAR, άρα στο σπίτι μου έπαιζε όλη την ώρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από δέκα χρόνια είχαν κυκλοφορήσει το «...And Justice for All» και τώρα δες που είχαν καταντήσει. ΟΚ, θα μου πεις ότι ήδη είχαν χάσει την πανίσχυρη θέση τους στο metal, αλλά για όνομα του Θεού, αυτό το κομμάτι το έκανε διασκευή μέχρι και η Avril Lavinge - και ναι, η διασκευή της ήταν αρκετά ξενέρωτη, αλλά σίγουρα δεν ήταν χειρότερη από το αρχικό κομμάτι. Kim Kelly Blink-182 - All the Small Things (1999) Τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το 1999 και δεν ασχολούμαστε πλέον με το αν οι Blink-182 έφεραν επανάσταση στο punk, ας παραδεχθούμε ότι το άλμπουμ Enema of the State ήταν αρκετά συμπαθητικό. Είχε μερικά πιασάρικα κομμάτια, όπως τα «Don't Leave Me» και «Mutt» τα οποία ποτέ δεν έκαναν ραδιοφωνική επιτυχία. Ωστόσο το κομμάτι που έφτασε μέχρι το Νο.1 του Billboard ήταν το «All the Small Things». Ένα τραγούδι που είχες την αίσθηση ότι το είχαν γράψει μια συμμορία από 5χρονα. Για παράδειγμα ας δούμε μερικούς από τους στίχους του κομματιού. «Late night, come home, work sucks, I know». Ή τα πάρα πολλά «na na na na» που έχει όταν δεν του έβγαινε ο στίχος. Και σκέψου ότι είναι ένα κομμάτι που έχει γράψει ο Tom Delonge για τη γυναίκα του. Δεν θέλω να μπαίνω ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, αλλά όταν μιλάει η καρδιά σου το μοναδικό πράγμα που βγάζει είναι «na na na na», μάλλον πρέπει να το σκεφτείς από την αρχή αυτό το κομμάτι. Dan Ozzi Nirvana - Smells Like Teen Spirit (1991) Το λέω και δεν ντρέπομαι: αυτό το κομμάτι είναι σκουπίδι. Γιατί; Για αρχή, επειδή υπάρχουν παρά πολλά άλλα κομμάτια των Nirvana που είναι πολύ καλύτερα από το «Smells Like Teen Spirit». Δεν θα σας πω ποια - αν δεν μπορείτε να καταλάβετε, τότε εσείς έχετε το πρόβλημα. Είναι δυνατόν αυτό να θεωρείται ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών; Ένα τραγούδι με μέτρια σύνθεση και στίχους χωρίς καμία λογική, που μεταξύ μας ούτε καν τους καταλαβαίνεις. Πολλοί λένε βέβαια πόσο αγαπάνε το μήνυμα που περνάνε οι στίχοι του Cobain, αλλά τώρα για τι μήνυμα μιλάμε; «Hello. How low. Mosquitos». Ωραία. Τέλος πάντων. Κατά τη γνώμη μου δύο ήταν οι λόγοι που οι Nirvana κατάφεραν να φτάσουν την κορυφή της alternative μουσικής σκηνής. Τα video τους, που είχαν μια περίεργη ατμόσφαιρα και η αυτοκτονία του Cobain, αφού όλοι μας γουστάρουμε αυτές τις ποιητικές μαλακισμένες ιστορίες. Όσο για τους τύπους που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι όλων των εποχών; ΟΚ, φίλε μου, το καταλάβαμε, είσαι πολύ alternative. Χαλάρωσε τώρα.
Πηγή
Via
