Μου έκανε την ερώτηση αυτή γιατί είχε φτάσει πλέον σε μια ηλικία που έπρεπε να αποφασίσει αν θα έκανε ή όχι παιδί. Θυμάμαι όταν είχα βρεθεί και εγώ στην θέση της: «Να κάνω παιδί;». Εκείνη, όμως, με ρωτούσε σοβαρά. Ήμουν η πιο κοντινή της φίλη με εμπειρία στα μωρά. «Πώς έχουν τα πράγματα, λοιπόν; Είναι αρκετές όλες αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές με το παιδί σου, για να ξεπεράσουν τις δύσκολες και να κάνουν την διαδικασία να αξίζει τον κόπο;».
Λοιπόν… Και ναι και όχι.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι το να έχεις (και να μεγαλώνεις) ένα παιδί είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα στον κόσμο. Λένε πόσο τέλεια είναι η ζωή τους με το παιδί, πόσο καλά έκαναν (οι μαμάδες) που άφησαν την δουλειά τους για να το μεγαλώνουν και του φτιάχνουν μπισκότα, και χειροτεχνίες και να λένε μαζί τραγουδάκια και πόσο ανυπομονούν να αποκτήσουν ένα ακόμα παιδί για να κάνουν ακόμα περισσότερες χειροτεχνίες (μη με παρεξηγήσετε –λατρεύω τις χειροτεχνίες! Αλλά προτιμώ αυτές των ενηλίκων. Και θέλω να τις κάνω μόνη μου). Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν απλά διαφορετικό γενετικό υλικό από εμένα. Προσωπικά πιστεύω ότι το παιδί μου είναι απίστευτο! Και τις δύο αυτές ώρες που περνώ μαζί του κάθε μέρα, καθώς επέλεξα να είμαι εργαζόμενη μαμά. Και μετά μου αρέσει να τον βάζω για ύπνο και να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να πάω πουθενά, αφού το να φύγεις από το σπίτι ενώ το παιδί σου κοιμάται είναι -σχεδόν- παράνομο. Εκτός κι αν υπάρξει σοβαρός λόγος. (Γενικώς το «εκτός κι αν» είναι από τις πιο συνηθισμένες φράσεις όταν γίνεσαι γονιός).
Αλλά όταν μου κάνει κανείς την ερώτηση «Πραγματικά, αξίζει τον κόπο;», πραγματικά δεν μπορώ να απαντήσω με απλά λόγια. Από την μία μεριά, έχω ένα μικρό ανθρωπάκι: Μου ανήκει ένα ανθρωπάκι 71 εκατοστών. Έχει μικροσκοπικά ανθρώπινα μέλη και μικρούλια All Star και πιστεύει πως είμαι φοβερή. Πραγματικά φοβερή –σχεδόν μαγική! Με κοιτάζει και νιώθω ότι μου λέει «Ω! Σε ευχαριστώ που είσαι μαμά μου! Σε περίμενα όλη μου την ζωή! Είσαι η καλύτερη!». Και χαμογελά και βγάζει παράξενους ήχους όταν του μιλώ. Όταν δε τον μιμούμαι ξετρελαίνεται! Νομίζει ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα!
Όχι, συρρικνωμένο ανθρωπάκι, δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς!
Άλλες φορές, όμως είναι πραγματικός τρομοκράτης! Είναι ο μεγαλύτερος εγωιστής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Θέλει αυτό που θέλει τη στιγμή που το θέλει και μου είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να μην του το δώσω. Όλα τα παιχνίδια του κόσμου είναι ασήμαντα συγκριτικά με μία πρίζα ή ένα καλώδιο ή οτιδήποτε θα μπορούσε να τον σκοτώσει ακαριαία. Έκλεψε ό,τι ήξερα μέχρι σήμερα: Τη ζωή μου, την επαγγελματική ζωή μου, την κοινωνική ζωή μου, την σεξουαλική ζωή μου. Τώρα πλέον περνάω τα απογεύματά μου βάζοντας κρέας στο μούλτι και δοκιμάζοντάς το. Κρέας σε πουρέ. Μεγαλύτερη αηδία δεν υπάρχει! Έχει κάνει την γάτα μας μανιο-καταθλιπτική. Ούτε από το παράθυρο δεν κοιτάζει πια η κακομοίρα. Αντίθετα, πετά με δύναμη το σώμα της στην τζαμαρία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την σπάσει και να αυτοκτονήσει.
Και ορισμένα τέτοια πράγματα, όπως το ότι γίνεσαι αιχμάλωτος και μαγειρεύεις πουρέδες αποκλειστικά για το μωρό και ότι χάνεις την αγάπη της γάτας σου… μπορείς να τα αντιπαρέλθεις. Η γλυκύτητά του κάνει όλα αυτά να αξίζουν τον κόπο. Όμως όλα τα άλλα; Η απώλεια όλων όσων θύμιζαν την παλιά μου ζωή; Κάπου εκεί τα πράγματα γίνονται λίγο περίπλοκα… Όταν, για παράδειγμα, μισή ώρα αφού τον έχω βάλει για ύπνο και ετοιμάζομαι να φάω την πρώτη μπουκιά κανονικού φαγητού μέσα στη μέρα, ξυπνά ουρλιάζοντας σαν τον σφάζουν, μόνο και μόνο για να κλείσει χαμογελαστό ξανά τα ματάκια του τη στιγμή που με βλέπει να μπαίνω στο δωμάτιο… Τότε είναι που αρχίζεις να σκέφτεσαι πως το μικροσκοπικό αυτό ανθρωπάκι έχει έρθει στον κόσμο για να σε κάνει να αναθεωρήσεις την πίστη σου και τις αμαρτίες που έχεις κάνει. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι πραγματική απάντηση, οπότε θα απαντήσω κάπως έτσι:
Το να έχεις μωρό είναι σα να χάνεις το πόδι σου και να κερδίζεις το λαχείο, ταυτόχρονα. Το ότι κέρδισες το λαχείο δεν θα σου φέρει το πόδι σου πίσω, αλλά θα σου δώσει τη δύναμη για να μην «τα παίξεις». Ναι, σου λείπει ένα πόδι, αλλά έχεις και ένα προσωπικό γιωτ. Θα προτιμούσες να είχες ένα πατίνι και δύο πόδια; Κανείς δεν ξέρει. Φαντάζομαι, εξαρτάται από το αν είχες σκοπό να πας για τρέξιμο.
Το πόδι μου λείπει. Έγινε θρύψαλα. Πρέπει να μάθω να περπατώ ξανά και να χορεύω και να τρέχω και να κάνω όλα όσα ήξερα πώς να κάνω. Αλλά κέρδισα και το λαχείο, οπότε αυτό θα βοηθήσει.
Φυσικά και μου λείπει το να μην έχω παιδί. Όταν κάποιοι άνθρωποι λένε «ούτε καν θυμάμαι πώς ήταν πριν», δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Θυμάμαι πολύ καλά πώς ήταν. ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΑ! Έβγαινα κάθε Σάββατο και μερικές καθημερινές και έπινα όσο ήθελα. Έκανα πλάνα της τελευταίας στιγμής. Έμπαινα στα μέσα μεταφοράς χωρίς να προσεύχομαι να μην αρχίσει να κλαίει το μωρό μου. Όταν έπαιρνα μια απόφαση σπάνια αφορούσε ή επηρέαζε κάποιον άλλον, παρά από την δική μου βολή. Όλα αυτά πλέον έχουν τελειώσει.
Δεν ξέρω κατά πόσο το να κάνετε παιδί θα αξίζει για εσάς. Όσο για το γνωστό «περιμένουμε μέχρι να νιώσουμε έτοιμοι»… Δεν νιώθεις ποτέ έτοιμος για κάτι τέτοιο! Όταν έρχεται το μικρό πλασματάκι δεν υπάρχουν πια στοιχήματα. Από την στιγμή εκείνη και μετά δεν τίθεται ποτέ ξανά το ερώτημα κατά πόσο αξίζει ή δεν αξίζει. Το ζήτημα τότε είναι τι θα κάνεις για εκείνο που να αξίζει.
Πηγή
Via
