Γυρνώντας πίσω στο
1855, στο παγωμένο Ντέβον της νοτιοανατολικής Αγγλίας, θα συναντήσει
κανείς το πιο ανατριχιαστικό, απόκοσμο και ανεξήγητο φαινόμενο του κόσμου:
Τα ίχνη του Διαβόλου. Τα ξημερώματα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855
βρήκαν το Ντέβον μέσα στο χιόνι, ύστερα από μια νύχτα έντονης χιονόπτωσης,
που καθιστούσε αδύνατη την κυκλοφορία των κατοίκων της περιοχής. Με το
πρώτο φως της ημέρας –αφού ο καιρός είχε ελάχιστα καλυτερεύσει- οι βοσκοί
της περιοχής βγήκαν από τα σπίτια τους για να αντικρίσουν το απίστευτο.... Στο
χιόνι υπήρχαν αποτυπώματα σχιστής οπλής μήκους 10,4 εκατοστών που απείχαν
το ένα από το άλλο 20 με 40 εκατοστά και κάλυπταν απόσταση 64 με 160
χιλιομέτρων. Είχαν βάθος περίπου 6 εκατοστά και παρότι αρχικά θεωρήθηκε
πως ανήκαν σε κάποιο άγριο ζώο, το γεγονός πως ήταν ορατά ακόμα και σε
σκεπές σπιτιών και δεν «εμποδίστηκαν» ούτε από πόρτες ή τοίχους, έκανε
τους ντόπιους να πιστεύουν πως η μοναδική εξήγηση των όσων έβλεπαν μπροστά
στα μάτια τους ήταν η επίσκεψη ενός «αλλιώτικου» πλάσματος όμοιου με τους
«Σάτυρους», τα κατώτερα όντα ή δαίμονες της ελληνικής μυθολογίας. Όλοι κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: τα ίχνη αυτά δεν
ήταν ούτε ανθρώπινα, ούτε ζώου. Τα αποτυπώματα βρισκόντουσαν παντού: σε
σπίτια, αχυρώνες, αγωγούς και παγωμένες λίμνες. Τίποτα δεν φάνηκε να
εμπόδισε το πλάσμα αυτό να διασχίσει μια τόσο μεγάλη απόσταση, χωρίς
κανείς να καταλάβει το παραμικρό και να εμποδίσει την πορεία του. Τα
ίχνη αυτά σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες που ήθελαν μια «διαβολική φιγούρα»
να έχει εμφανιστεί σε μερικούς από τους κατοίκους του Ντέβον μερικές
ημέρες πριν, οδήγησαν στο θρύλο των «αποτυπωμάτων του Διαβόλου» που μέχρι
σήμερα παραμένει ζωντανός και στοιχειώνει την Αγγλία. Ο
μυστηριώδης επισκέπτης πέρασε από κάθε σπίτι, κάθε αυλή και κάθε κήπο της
περιοχής αφήνοντας σε κάθε περίπτωση τα ίδια ακριβώς ίχνη –πράγμα που
υποδείκνυε βήμα σταθερό και ανεμπόδιστο-, με έκπληξη να προκαλεί το
γεγονός πως ακόμα και η απόσταση του ενός από το άλλο ήταν υπολογισμένη με
μαθηματική ακρίβεια. Τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους ήταν πολύ
συγκεκριμένα. Οι κάτοικοι ήταν βέβαιοι πως τα ίχνη σε σχήμα οπλής
σχηματίστηκαν εν μία νυκτί και πως κοιτώντας κάποιος προσεκτικά, θα
παρατηρούσε σημάδια νυχιών μέσα σε αυτά. Το μέγεθός τους καθιστούσε
αδύνατη την ανάμειξη κάποιου ζώου, ενώ το γεγονός πως κάλυπταν μια τόσο
τεράστια απόσταση τους έκανε να πιστεύουν πως η παρουσία αυτή στην περιοχή
της ήταν εξωπραγματική και διόλου φιλική. Σύμφωνα με την επιστημονική τους
ανάλυση μάλιστα, τα σημάδια στο χιόνι υποδείκνυαν την παρουσία δίποδου και
όχι τετράποδου πλάσματος. Παρότι κανείς ποτέ δε μπόρεσε να πει με
βεβαιότητα με τι ακριβώς μοιάζει ο Σατανάς, η επικρατέστερη άποψη θέλει
τον Διάβολο μισό άνδρα και μισό κατσίκα, με το κάτω μέρος του να
αποτελείται από πόδια με οπλές και νύχια. Για πολλούς, η παρουσία του Διαβόλου στο Ντέβον
εκείνο το βράδυ είναι η μόνη εξήγηση για τα ίχνη αυτά. Άλλοι πάλι, έκαναν
λόγο για ένα είδος καλικάντζαρου, ενώ υπήρξαν κι αυτοί που προκειμένου να
αποκλείσουν την περίπτωση της εμφάνισης του Διαβόλου στη γη, απέδωσαν το
φαινόμενο στην παρουσία εξωγήινων. Ωστόσο, οι μαρτυρίες που
ήθελαν παράξενα πράγματα να λαμβάνουν χώρα εκείνες τις ημέρες στην –κατά
τα άλλα ήσυχη- περιοχή της νοτιοανατολικής Αγγλίας, έδωσαν τροφή στο θρύλο
της παρουσίας του Εωσφόρου το βράδυ εκείνο. Παρά τις ιστορίες που
μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα και ακούγονταν για δεκαετίες, κανείς δεν
βίωσε ξανά τίποτα παρόμοιο. Κανείς, μέχρι το 2009. 154 χρόνια
μετά τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855, το Ντέβον έρχεται ξανά
αντιμέτωπο με την «επίσκεψη» του αγνώστου δίποδου πλάσματος με τις οπλές
που τριγυρνά στο χιόνι αφήνοντας πίσω του τα χαρακτηριστικά του ίχνη. Στις 5 Μαρτίου του 2009 η 76χρονη Τζιλ Γουέιντ
αναφέρει στις Αρχές την παρουσία των αποτυπωμάτων για τα οποία άκουγε από
μικρή και ο θρύλος των Ιχνών του Διαβόλου ζωντανεύει ξανά και αναστατώνει
το Ντέβον. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Τα αποτυπώματα είχαν την
ίδια μορφή με εκείνα του 1885. Ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα μπροστά στα
μάτια μου. Δεν υπήρχε κανέναν άλλο ίχνος στο χιόνι, σε μια τεράστια
έκταση. Μόνο τα σημάδια από τις οπλές», δήλωσε στις τοπικές εφημερίδες η
γυναίκα, με το θέμα να παίρνει ξανά τεράστιες διαστάσεις. Ο
ζωολόγος Τζόναθαν Ντόουνς που εξέτασε τα ίχνη, καθησύχασε τον κόσμο
λέγοντας πως το μεταφυσικό δεν είναι η λύση του μυστηρίου. Ξέρω
πως ο περισσότερος κόσμος πιστεύει στο μεταφυσικό, όμως σε αυτήν εδώ την
περίπτωση τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τα
πάντα και είμαι σίγουρος πως τα ίχνη ανήκουν σε κάποιο ζώο. Ο κόσμος είναι
επηρεασμένος από τον αστικό μύθο του Ντέβον. Αν με ρωτάτε αν πιστεύω πως ο
Διάβολος άφησε της Πύλες της Κολάσεως για να κάνει βόλτα στους κήπους του
Ντεβόν, η απάντησή μου είναι όχι. Σαφώς όχι», δήλωσε ο ίδιος. Παρά
τις έρευνες και την ανάλυση των δεδομένων ούτε η ομάδα του επιστήμονα
Τζόναθαν Ντόουνς κατάφερε να δώσει μια πειστική εξήγηση. Αντιθέτως, ο
ίδιος απέδωσε την αποτυχία του στο γεγονός πως η επιστήμη εξελίσσεται μέρα
με τη μέρα και πως κάποια πράγματα θα πάρουν πολύ καιρό μέχρι να
αποσαφηνιστούν…
Via
1855, στο παγωμένο Ντέβον της νοτιοανατολικής Αγγλίας, θα συναντήσει
κανείς το πιο ανατριχιαστικό, απόκοσμο και ανεξήγητο φαινόμενο του κόσμου:
Τα ίχνη του Διαβόλου. Τα ξημερώματα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855
βρήκαν το Ντέβον μέσα στο χιόνι, ύστερα από μια νύχτα έντονης χιονόπτωσης,
που καθιστούσε αδύνατη την κυκλοφορία των κατοίκων της περιοχής. Με το
πρώτο φως της ημέρας –αφού ο καιρός είχε ελάχιστα καλυτερεύσει- οι βοσκοί
της περιοχής βγήκαν από τα σπίτια τους για να αντικρίσουν το απίστευτο.... Στο
χιόνι υπήρχαν αποτυπώματα σχιστής οπλής μήκους 10,4 εκατοστών που απείχαν
το ένα από το άλλο 20 με 40 εκατοστά και κάλυπταν απόσταση 64 με 160
χιλιομέτρων. Είχαν βάθος περίπου 6 εκατοστά και παρότι αρχικά θεωρήθηκε
πως ανήκαν σε κάποιο άγριο ζώο, το γεγονός πως ήταν ορατά ακόμα και σε
σκεπές σπιτιών και δεν «εμποδίστηκαν» ούτε από πόρτες ή τοίχους, έκανε
τους ντόπιους να πιστεύουν πως η μοναδική εξήγηση των όσων έβλεπαν μπροστά
στα μάτια τους ήταν η επίσκεψη ενός «αλλιώτικου» πλάσματος όμοιου με τους
«Σάτυρους», τα κατώτερα όντα ή δαίμονες της ελληνικής μυθολογίας. Όλοι κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: τα ίχνη αυτά δεν
ήταν ούτε ανθρώπινα, ούτε ζώου. Τα αποτυπώματα βρισκόντουσαν παντού: σε
σπίτια, αχυρώνες, αγωγούς και παγωμένες λίμνες. Τίποτα δεν φάνηκε να
εμπόδισε το πλάσμα αυτό να διασχίσει μια τόσο μεγάλη απόσταση, χωρίς
κανείς να καταλάβει το παραμικρό και να εμποδίσει την πορεία του. Τα
ίχνη αυτά σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες που ήθελαν μια «διαβολική φιγούρα»
να έχει εμφανιστεί σε μερικούς από τους κατοίκους του Ντέβον μερικές
ημέρες πριν, οδήγησαν στο θρύλο των «αποτυπωμάτων του Διαβόλου» που μέχρι
σήμερα παραμένει ζωντανός και στοιχειώνει την Αγγλία. Ο
μυστηριώδης επισκέπτης πέρασε από κάθε σπίτι, κάθε αυλή και κάθε κήπο της
περιοχής αφήνοντας σε κάθε περίπτωση τα ίδια ακριβώς ίχνη –πράγμα που
υποδείκνυε βήμα σταθερό και ανεμπόδιστο-, με έκπληξη να προκαλεί το
γεγονός πως ακόμα και η απόσταση του ενός από το άλλο ήταν υπολογισμένη με
μαθηματική ακρίβεια. Τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους ήταν πολύ
συγκεκριμένα. Οι κάτοικοι ήταν βέβαιοι πως τα ίχνη σε σχήμα οπλής
σχηματίστηκαν εν μία νυκτί και πως κοιτώντας κάποιος προσεκτικά, θα
παρατηρούσε σημάδια νυχιών μέσα σε αυτά. Το μέγεθός τους καθιστούσε
αδύνατη την ανάμειξη κάποιου ζώου, ενώ το γεγονός πως κάλυπταν μια τόσο
τεράστια απόσταση τους έκανε να πιστεύουν πως η παρουσία αυτή στην περιοχή
της ήταν εξωπραγματική και διόλου φιλική. Σύμφωνα με την επιστημονική τους
ανάλυση μάλιστα, τα σημάδια στο χιόνι υποδείκνυαν την παρουσία δίποδου και
όχι τετράποδου πλάσματος. Παρότι κανείς ποτέ δε μπόρεσε να πει με
βεβαιότητα με τι ακριβώς μοιάζει ο Σατανάς, η επικρατέστερη άποψη θέλει
τον Διάβολο μισό άνδρα και μισό κατσίκα, με το κάτω μέρος του να
αποτελείται από πόδια με οπλές και νύχια. Για πολλούς, η παρουσία του Διαβόλου στο Ντέβον
εκείνο το βράδυ είναι η μόνη εξήγηση για τα ίχνη αυτά. Άλλοι πάλι, έκαναν
λόγο για ένα είδος καλικάντζαρου, ενώ υπήρξαν κι αυτοί που προκειμένου να
αποκλείσουν την περίπτωση της εμφάνισης του Διαβόλου στη γη, απέδωσαν το
φαινόμενο στην παρουσία εξωγήινων. Ωστόσο, οι μαρτυρίες που
ήθελαν παράξενα πράγματα να λαμβάνουν χώρα εκείνες τις ημέρες στην –κατά
τα άλλα ήσυχη- περιοχή της νοτιοανατολικής Αγγλίας, έδωσαν τροφή στο θρύλο
της παρουσίας του Εωσφόρου το βράδυ εκείνο. Παρά τις ιστορίες που
μεταφέρθηκαν από στόμα σε στόμα και ακούγονταν για δεκαετίες, κανείς δεν
βίωσε ξανά τίποτα παρόμοιο. Κανείς, μέχρι το 2009. 154 χρόνια
μετά τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855, το Ντέβον έρχεται ξανά
αντιμέτωπο με την «επίσκεψη» του αγνώστου δίποδου πλάσματος με τις οπλές
που τριγυρνά στο χιόνι αφήνοντας πίσω του τα χαρακτηριστικά του ίχνη. Στις 5 Μαρτίου του 2009 η 76χρονη Τζιλ Γουέιντ
αναφέρει στις Αρχές την παρουσία των αποτυπωμάτων για τα οποία άκουγε από
μικρή και ο θρύλος των Ιχνών του Διαβόλου ζωντανεύει ξανά και αναστατώνει
το Ντέβον. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Τα αποτυπώματα είχαν την
ίδια μορφή με εκείνα του 1885. Ήταν απίστευτο αυτό που έβλεπα μπροστά στα
μάτια μου. Δεν υπήρχε κανέναν άλλο ίχνος στο χιόνι, σε μια τεράστια
έκταση. Μόνο τα σημάδια από τις οπλές», δήλωσε στις τοπικές εφημερίδες η
γυναίκα, με το θέμα να παίρνει ξανά τεράστιες διαστάσεις. Ο
ζωολόγος Τζόναθαν Ντόουνς που εξέτασε τα ίχνη, καθησύχασε τον κόσμο
λέγοντας πως το μεταφυσικό δεν είναι η λύση του μυστηρίου. Ξέρω
πως ο περισσότερος κόσμος πιστεύει στο μεταφυσικό, όμως σε αυτήν εδώ την
περίπτωση τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τα
πάντα και είμαι σίγουρος πως τα ίχνη ανήκουν σε κάποιο ζώο. Ο κόσμος είναι
επηρεασμένος από τον αστικό μύθο του Ντέβον. Αν με ρωτάτε αν πιστεύω πως ο
Διάβολος άφησε της Πύλες της Κολάσεως για να κάνει βόλτα στους κήπους του
Ντεβόν, η απάντησή μου είναι όχι. Σαφώς όχι», δήλωσε ο ίδιος. Παρά
τις έρευνες και την ανάλυση των δεδομένων ούτε η ομάδα του επιστήμονα
Τζόναθαν Ντόουνς κατάφερε να δώσει μια πειστική εξήγηση. Αντιθέτως, ο
ίδιος απέδωσε την αποτυχία του στο γεγονός πως η επιστήμη εξελίσσεται μέρα
με τη μέρα και πως κάποια πράγματα θα πάρουν πολύ καιρό μέχρι να
αποσαφηνιστούν…
Via
