Ξανά φοιτήτρια 37χρονη μητέρα από την Αλεξανδρούπολη
Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας θα είναι από τον Σεπτέμβρη η Παναγιώτα Χατζηχρήστου από την Αλεξανδρούπολη. Η 37χρονη μητέρα δύο μικρών κοριτσιών, σύζυγος και εργαζόμενη, πήρε πριν μήνες τη μεγάλη απόφαση να δώσει πανελλήνιες. Παρά την έλλειψη χρόνου και την απαιτητική καθημερινότητα, η Παναγιώτα δεν σκέφτηκε στιγμή να τα παρατήσει. Αντίθετα, με τη στήριξη της οικογένειάς της και του καθηγητή της στο φροντιστήριο που, όπως λέει, την φώναζε ‘φυτό’, κατάφερε να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό της και να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Άλλωστε, όπως λέει και η ίδια σήμερα στη «ΓΝΩΜΗ», «ποτέ δεν είναι αργά.. τα απωθημένα σε κρατάνε πίσω στη ζωή»...
Πώς πήρες την απόφαση να μπεις στη διαδικασία των πανελλαδικών;
Στην ηλικία των 18 δεν γνώριζα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Με την καθοδήγηση της μητέρας μου ανακάλυψα και σπούδασα το επάγγελμα που ασκώ μέχρι και σήμερα (αισθητική) και το οποίο λατρεύω. Αφού γέννησα τα παιδιά μου ασχολήθηκα πάρα πολύ με την ψυχολογία, γιατί ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι τα παιδιά μου. Είχα μία σπουδαία συντονίστρια στις σχολές γονέων που με ενέπνευσε τρομερά και έτσι πήρα την απόφαση να δώσω πανελλήνιες για να μπω στην ψυχολογία. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες; Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ο χρόνος γιατί είμαι μαμά, εργαζόμενη και σύζυγος. Κάποια στιγμή, μετά τα Χριστούγεννα, κουράστηκα αρκετά, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να τα παρατήσω. Πώς κυλούσε μία τυπική μέρα σου; Πώς κατάφερες να συνδυάσεις δουλειά, οικογένεια και διάβασμα;
Μετά το πρωινό ξύπνημα, πήγαινα τα κορίτσια μου στο σχολείο, στη συνέχεια, κάποιες μέρες είχα φροντιστήριο, αυτές που δεν είχα πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά. Μετά δουλειές του σπιτιού, έπαιρνα τα παιδιά από το σχολείο, διάβασμα, αλλά το απόγευμα το αφιέρωνα στην οικογένεια. Όταν κάτι το θέλεις πολύ, καταφέρνεις να συνδυάσεις πολλά πράγματα μαζί. Επίσης, η οικογένειά μου και κυρίως ο σύζυγός μου, με στήριξαν πάρα πολύ. Πώς σε αντιμετώπισαν οι ‘συμμαθητές’ σου στο φροντιστήριο;
Στο φροντιστήριο ήμουν μόνη μου στην τάξη, αλλά στα διαγωνίσματα που έγραφα και ήμουν μαζί με άλλα παιδιά, όλοι με ρωτούσαν πόσο χρονών είμαι και μου μιλούσαν σαφέστατα στον πληθυντικό… Τελικά, πότε ήταν πιο δύσκολα τα μαθήματα; Τότε που πήγαινες λύκειο ή τώρα;
Σαφώς όταν πήγαινα σχολείο για ποτέ δεν ήθελα να διαβάσω και όλα μου φαίνονταν βουνό. Τώρα όμως που ήταν επιλογή μου, μου φαινόταν όλα πιο εύκολα. Ένα θα σου πω… ο καθηγητής μου με φώναζε φυτό! Τι μήνυμα στέλνεις σε όσους διστάζουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;
Σε αυτούς που διστάζουν θέλω να πω πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Τα απωθημένα σε κρατάνε πίσω στη ζωή. Θέλω όμως να πω κάτι και στους νέους που βρίσκονται σε αυτή την ηλικία. Σε όσους λοιπόν του χρόνου θα βρεθούν σε αυτή την κατάσταση, από φέτος να κάνουν ένα καλό προγραμματισμό, να έχουν συνέπεια και όλα θα πάνε καλά. Το συναίσθημα της επιτυχίας είναι μοναδικό!
Via
Στην ηλικία των 18 δεν γνώριζα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Με την καθοδήγηση της μητέρας μου ανακάλυψα και σπούδασα το επάγγελμα που ασκώ μέχρι και σήμερα (αισθητική) και το οποίο λατρεύω. Αφού γέννησα τα παιδιά μου ασχολήθηκα πάρα πολύ με την ψυχολογία, γιατί ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι τα παιδιά μου. Είχα μία σπουδαία συντονίστρια στις σχολές γονέων που με ενέπνευσε τρομερά και έτσι πήρα την απόφαση να δώσω πανελλήνιες για να μπω στην ψυχολογία. Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες; Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ο χρόνος γιατί είμαι μαμά, εργαζόμενη και σύζυγος. Κάποια στιγμή, μετά τα Χριστούγεννα, κουράστηκα αρκετά, αλλά δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να τα παρατήσω. Πώς κυλούσε μία τυπική μέρα σου; Πώς κατάφερες να συνδυάσεις δουλειά, οικογένεια και διάβασμα;
Μετά το πρωινό ξύπνημα, πήγαινα τα κορίτσια μου στο σχολείο, στη συνέχεια, κάποιες μέρες είχα φροντιστήριο, αυτές που δεν είχα πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά. Μετά δουλειές του σπιτιού, έπαιρνα τα παιδιά από το σχολείο, διάβασμα, αλλά το απόγευμα το αφιέρωνα στην οικογένεια. Όταν κάτι το θέλεις πολύ, καταφέρνεις να συνδυάσεις πολλά πράγματα μαζί. Επίσης, η οικογένειά μου και κυρίως ο σύζυγός μου, με στήριξαν πάρα πολύ. Πώς σε αντιμετώπισαν οι ‘συμμαθητές’ σου στο φροντιστήριο;
Στο φροντιστήριο ήμουν μόνη μου στην τάξη, αλλά στα διαγωνίσματα που έγραφα και ήμουν μαζί με άλλα παιδιά, όλοι με ρωτούσαν πόσο χρονών είμαι και μου μιλούσαν σαφέστατα στον πληθυντικό… Τελικά, πότε ήταν πιο δύσκολα τα μαθήματα; Τότε που πήγαινες λύκειο ή τώρα;
Σαφώς όταν πήγαινα σχολείο για ποτέ δεν ήθελα να διαβάσω και όλα μου φαίνονταν βουνό. Τώρα όμως που ήταν επιλογή μου, μου φαινόταν όλα πιο εύκολα. Ένα θα σου πω… ο καθηγητής μου με φώναζε φυτό! Τι μήνυμα στέλνεις σε όσους διστάζουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;
Σε αυτούς που διστάζουν θέλω να πω πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Τα απωθημένα σε κρατάνε πίσω στη ζωή. Θέλω όμως να πω κάτι και στους νέους που βρίσκονται σε αυτή την ηλικία. Σε όσους λοιπόν του χρόνου θα βρεθούν σε αυτή την κατάσταση, από φέτος να κάνουν ένα καλό προγραμματισμό, να έχουν συνέπεια και όλα θα πάνε καλά. Το συναίσθημα της επιτυχίας είναι μοναδικό!
Via
