Καλά με όλους τα έχουν οι διπρόσωποι και οι ρουφιάνοι...
Ένα από τα πράγματα που δε γούσταρα ποτέ και ούτε πρόκειται, είναι η ταμπελοποίηση ανθρώπων, όπως επίσης και το να βάζουν τους πάντες σε ένα τσουβάλι. Συνειδητοποιήστε, λοιπόν, ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και δεν μπορείτε να τους εξομοιώνετε όλους, απλά γιατί σας… κάπνισε. Αν έχει σχηματιστεί στα μάτια σας ένα βλέμμα απορίας διαβάζοντας τις παραπάνω λέξεις, να σας εξηγήσω πως όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν από ένα quote που είδα πρόσφατα το οποίο έλεγε «Δεν τα έχω καλά με όλους και ούτε θέλω. Καλά με όλους τα έχουν οι διπρόσωποι και οι ρουφιάνοι». Μάθετε λοιπόν πως υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που εκ φύσεως είναι «έξω καρδιά», δίνουν δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία, δεν παρεξηγούνται με την πρώτη «στραβή» ή την πρώτη ευκαιρία και, κυριώς, δεν είναι ούτε ρουφιάνοι, ούτε διπρόσωποι. Μερικές φορές είναι πιο αυθεντικοί από τους δήθεν αυθεντικούς, που παρακολουθούν βήμα προς βήμα τις κινήσεις των άλλων και παραμονεύουν πότε θα σκοντάψουν, ώστε να τους κρίνουν και να «αναλύσουν» την συμπεριφορά τους. Αυτούς τους ανθρώπους να τους αγαπάτε. Είναι καλές καρδιές και ξέρουν να ξεχωρίζουν πως τα λάθη είναι μέσα στην καθημερινότητα, πως τα λάθη είναι ανθρώπινα. Παρότι εσείς, που μετράτε τις λέξεις και τις πράξεις, δεν μπορείτε να το καταλάβετε, προσπαθήστε να καταλάβετε τουλάχιστον πως όλοι έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα του πούμε τη βλακεία μας και δε θα ξινίσει, θα του κάνουμε την στραβή και θα σκεφτεί «σε οποιονδήποτε θα μπορούσε να συμβεί», θα τον πάρουμε τηλέφωνο μετά από μήνες στις τρεις το πρωί και θα μας απαντήσει με την ίδια ζεστασιά σαν είχαμε μιλήσει μαζί του την προηγούμενη ημέρα, θα τρέξει να μας βρει, γιατί έχουμε πρόβλημα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Σκεφτείτε πως είστε διακοπές σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι της Κρήτης, όπου δε γνωρίζετε κανέναν. Σταματάτε, λοιπόν, με την παρέα σας σε μια γραφική πετρόχτιστη ταβερνούλα, με δυο – τρία τραπέζια μόνο και μία γιαγιούλα βγαίνει περιχαρής να σας εξυπηρετήσει. Σας δίνει όλα τα καλά που μπορεί να προσφέρει και σας συμπεριφέρεται σαν να σας γνώριζε χρόνια. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε στο βλέμμα της πως δεν το κάνει για το κέρδος, έτσι; Το κάνει γιατί έτσι το αισθάνεται, γιατί αυτό την γεμίζει, γιατί αυτό είναι «έξω καρδιά». Το αποτέλεσμα; Την στιγμή που θα χρειαστεί να φύγετε από εκεί να σας «μένει στον ουρανίσκο» μια πίκρα, σαν να ξενιτεύεται ο καλύτερός σας φίλος και τι περίεργο, είναι μόνο λίγες ώρες που τη γνωρίσατε. Άνετα, πολλοί απο εσάς, θα παίρνατε το τηλέφωνό της για να της κάνετε ένα τηλέφωνο κάποια στιγμή να δείτε τι κάνει. Έτσι λοιπόν είναι και αυτοί οι άνθρωποι. Καταλαβαίνω, βέβαια, πως δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι το ίδιο σε όλους και για πάντα. Φυσικά και όχι, γι’ αυτές τις περιπτώσεις όμως, καλύτερος κριτής είναι ο χρόνος και ξέρει να μοιράζει σε όλους αυτό που τους αξίζει. Οι σχέσεις που δεν αξίζουν φθίνουν από μόνες τους, δε χρειάζονται απαραίτητα και συνεχή κριτική, μεμψιμοιρία και παγωμάρα. Το δύσκολο στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι να καταλάβεις πότε κάποιος σου κάνει κακό και όχι πότε κάποιος ίσως μπορεί να σου κάνει κακό. Ας σταματήσουμε να είμαστε καχύποπτοι και ας αφεθούμε στις σχέσεις. Ναι, μπορείς να τα έχεις καλά «με όλους», γιατί αυτό σε κάνει να μπορείς να προσφέρεις, αυτό σε κάνει να συνυπάρχεις, αυτό σε κάνει να συζητάς και να καταλαβαίνεις, αυτό σε κάνει να εκτιμάς χαρακτήρες και πολύ περισσότερο αυτό σε κάνει να μαθαίνεις. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο, υπάρχουν πολλά χρώματα στην καθημερινότητά μας κι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να μας τα χαρίζουν απλόχερα. Ξέρουν να χαμογελούν εκεί που άλλοι θα «στράβωναν» και, πιστέψτε με, μας λείπουν αυτά τα χαμόγελα, γιατί γεμίσαμε παρεξηγιάρηδες και «μη μου άπτου» ανθρώπους. Αν αυτούς τους ανθρώπους τους έχουμε απο κοντά, σίγουρα μπορούμε να πάρουμε λίγα από τα χρώματά τους και με τη σειρά μας να χρωματίσουμε το γύρω μας. Μην μπερδεύετε την έννοια του «έξω καρδιά» με την έννοια του ρουφιάνου. Οι ρουφιάνοι και οι διπρόσωποι καθοδηγούνται από το συμφέρον, ενώ αυτοί οι άνθρωποι από το συναίσθημα. Απέχουν μακράν!
Πάνος Μαναρας
ilov
Via
Ένα από τα πράγματα που δε γούσταρα ποτέ και ούτε πρόκειται, είναι η ταμπελοποίηση ανθρώπων, όπως επίσης και το να βάζουν τους πάντες σε ένα τσουβάλι. Συνειδητοποιήστε, λοιπόν, ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι και δεν μπορείτε να τους εξομοιώνετε όλους, απλά γιατί σας… κάπνισε. Αν έχει σχηματιστεί στα μάτια σας ένα βλέμμα απορίας διαβάζοντας τις παραπάνω λέξεις, να σας εξηγήσω πως όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν από ένα quote που είδα πρόσφατα το οποίο έλεγε «Δεν τα έχω καλά με όλους και ούτε θέλω. Καλά με όλους τα έχουν οι διπρόσωποι και οι ρουφιάνοι». Μάθετε λοιπόν πως υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που εκ φύσεως είναι «έξω καρδιά», δίνουν δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία, δεν παρεξηγούνται με την πρώτη «στραβή» ή την πρώτη ευκαιρία και, κυριώς, δεν είναι ούτε ρουφιάνοι, ούτε διπρόσωποι. Μερικές φορές είναι πιο αυθεντικοί από τους δήθεν αυθεντικούς, που παρακολουθούν βήμα προς βήμα τις κινήσεις των άλλων και παραμονεύουν πότε θα σκοντάψουν, ώστε να τους κρίνουν και να «αναλύσουν» την συμπεριφορά τους. Αυτούς τους ανθρώπους να τους αγαπάτε. Είναι καλές καρδιές και ξέρουν να ξεχωρίζουν πως τα λάθη είναι μέσα στην καθημερινότητα, πως τα λάθη είναι ανθρώπινα. Παρότι εσείς, που μετράτε τις λέξεις και τις πράξεις, δεν μπορείτε να το καταλάβετε, προσπαθήστε να καταλάβετε τουλάχιστον πως όλοι έχουμε ανάγκη από κάποιον που θα του πούμε τη βλακεία μας και δε θα ξινίσει, θα του κάνουμε την στραβή και θα σκεφτεί «σε οποιονδήποτε θα μπορούσε να συμβεί», θα τον πάρουμε τηλέφωνο μετά από μήνες στις τρεις το πρωί και θα μας απαντήσει με την ίδια ζεστασιά σαν είχαμε μιλήσει μαζί του την προηγούμενη ημέρα, θα τρέξει να μας βρει, γιατί έχουμε πρόβλημα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Σκεφτείτε πως είστε διακοπές σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι της Κρήτης, όπου δε γνωρίζετε κανέναν. Σταματάτε, λοιπόν, με την παρέα σας σε μια γραφική πετρόχτιστη ταβερνούλα, με δυο – τρία τραπέζια μόνο και μία γιαγιούλα βγαίνει περιχαρής να σας εξυπηρετήσει. Σας δίνει όλα τα καλά που μπορεί να προσφέρει και σας συμπεριφέρεται σαν να σας γνώριζε χρόνια. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνετε στο βλέμμα της πως δεν το κάνει για το κέρδος, έτσι; Το κάνει γιατί έτσι το αισθάνεται, γιατί αυτό την γεμίζει, γιατί αυτό είναι «έξω καρδιά». Το αποτέλεσμα; Την στιγμή που θα χρειαστεί να φύγετε από εκεί να σας «μένει στον ουρανίσκο» μια πίκρα, σαν να ξενιτεύεται ο καλύτερός σας φίλος και τι περίεργο, είναι μόνο λίγες ώρες που τη γνωρίσατε. Άνετα, πολλοί απο εσάς, θα παίρνατε το τηλέφωνό της για να της κάνετε ένα τηλέφωνο κάποια στιγμή να δείτε τι κάνει. Έτσι λοιπόν είναι και αυτοί οι άνθρωποι. Καταλαβαίνω, βέβαια, πως δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι το ίδιο σε όλους και για πάντα. Φυσικά και όχι, γι’ αυτές τις περιπτώσεις όμως, καλύτερος κριτής είναι ο χρόνος και ξέρει να μοιράζει σε όλους αυτό που τους αξίζει. Οι σχέσεις που δεν αξίζουν φθίνουν από μόνες τους, δε χρειάζονται απαραίτητα και συνεχή κριτική, μεμψιμοιρία και παγωμάρα. Το δύσκολο στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι να καταλάβεις πότε κάποιος σου κάνει κακό και όχι πότε κάποιος ίσως μπορεί να σου κάνει κακό. Ας σταματήσουμε να είμαστε καχύποπτοι και ας αφεθούμε στις σχέσεις. Ναι, μπορείς να τα έχεις καλά «με όλους», γιατί αυτό σε κάνει να μπορείς να προσφέρεις, αυτό σε κάνει να συνυπάρχεις, αυτό σε κάνει να συζητάς και να καταλαβαίνεις, αυτό σε κάνει να εκτιμάς χαρακτήρες και πολύ περισσότερο αυτό σε κάνει να μαθαίνεις. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο, υπάρχουν πολλά χρώματα στην καθημερινότητά μας κι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να μας τα χαρίζουν απλόχερα. Ξέρουν να χαμογελούν εκεί που άλλοι θα «στράβωναν» και, πιστέψτε με, μας λείπουν αυτά τα χαμόγελα, γιατί γεμίσαμε παρεξηγιάρηδες και «μη μου άπτου» ανθρώπους. Αν αυτούς τους ανθρώπους τους έχουμε απο κοντά, σίγουρα μπορούμε να πάρουμε λίγα από τα χρώματά τους και με τη σειρά μας να χρωματίσουμε το γύρω μας. Μην μπερδεύετε την έννοια του «έξω καρδιά» με την έννοια του ρουφιάνου. Οι ρουφιάνοι και οι διπρόσωποι καθοδηγούνται από το συμφέρον, ενώ αυτοί οι άνθρωποι από το συναίσθημα. Απέχουν μακράν!
Πάνος Μαναρας
ilov
Via
