Στην Ελλάδα της κρίσης αποτελεί σπάνια είδηση να πραγματοποιηθεί ένα πολύ μεγάλο έργο υποδομής λόγω της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα εδώ και χρόνια...
Στο παρελθόν όμως υπήρξαν κάποια "Φαραωνικά" σχέδια που τελικά έμειναν απλά μακέτες. Είχαν όμως τη δική τους ιστορία. Εξαγγελίες, χειροκροτήματα μέχρι και σε δημοπράτηση είχαν φτάσει κάποια, αλλά τελικά γύρισαν στα συρτάρια του Υπουργείου και παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα. Ποιες ήταν όμως οι πιο "τρανταχτές" μακέτες;
ΕΠΕΚΤΑΣΕΙΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ
Οι επεκτάσεις της Αττικής Οδού είναι μία ιστορία 15 ετών. Το 2001 ο τότε Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης είχε ανακοινώσει τη δημοπράτηση τους μαζί με τα υπόλοιπα έργα στους εθνικούς αυτοκινητόδρομους. Το έργο ξεχάστηκε και το 2005 το ξανάβγαλε στην επιφάνεια ο τέως Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς που προσπάθησε να το δημοπρατήσει. Λόγω σφοδρών αντιδράσεων από Δήμους και φορείς το έργο δεν προχώρησε και τελευταία φορά το είδαμε να ανασύρεται το 2010 με σμίκρυνση έργου. Τελικά το έργο παραμένει στα συρτάρια του Υπουργείου καθώς χάθηκε μαζί με την κρίση. ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ένα μνημείο κακής διαχείρισης δημόσιου έργου και υπόδειγμα προς αποφυγή. Δημοπρατήθηκε το 2001 μαζί με τα υπόλοιπα έργα στους αυτοκινητόδρομους και συμβασιοποιήθηκε κιόλας στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε άρχισε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων (που σήμερα θυμίζει έντονα αυτό που γίνεται στο Μετρό Θεσσαλονίκης) που κατέληξε σε κατάρρευση της εργολαβίας και αποζημίωση 68εκ.ευρώ στον ανάδοχο (που με τους τόκους σήμερα ξεπέρασαν τα 100εκ). Το έργο "βυθίστηκε" τελικά και κανείς από τότε δεν το ξανάανεφερε. ΖΕΥΞΗ ΜΑΛΙΑΚΟΥ
Τη δεκαετία που στην Ελλάδα όλα μπορούσαν να γίνουν, τη δεκαετία του 1990, ξεκίνησε να ωριμάζει η ιδέα της Ζεύξης Μαλιακού. Μιλάμε για ένα εξωφρενικά θηριώδες έργο με μία τετράγωνη λογική: μία υποθαλάσσια σήραγγα θα ένωνε τις δύο άκρες του Μαλιακού Κόλπου, ξεκινώντας από τα Σκάρφεια και καταλήγοντας στις Ράχες ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα-Θεσσαλονίκη θα μίκραινε κατά 60χλμ. και κατά περίπου 40 λεπτά.
Το έργο έφτασε πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθεί αλλά οι αντιδράσεις των φορέων της Φθιώτιδας που φοβήθηκαν ότι θα απομονωθούν έκαναν δουλειά και το έργο αναπαύεται σήμερα σκονισμένο σε κάποιο γραφείο. ΔΥΤΙΚΟΣ ΣΙΔΗΔΡΟΜΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ
Την ίδια εκείνη δεκαετία υπήρξε ένα νέο πλάνο για ανάπτυξη σιδηροδρομικής γραμμής από την Ηγουμενίτσα και τα Ιωάννινα μέχρι το Αντίρριο. Μάλιστα το είχε εγκρίνει και η ΕΕ. Έπειτα το έργο έπεσε πάνω σε δύο αξεπέραστα εμπόδια. Το ένα ήταν η χρηματοδότηση και το δεύτερο και πιο σημαντικό ήταν ....η Γέφυρα Ρίο-Αντίρριο που η κατασκευή της είναι τέτοια που απαγορεύει τη διέλευση τρένου. Αυτό αποτέλεσε τον βασικό παράγοντα για να μην προχωρήσει ποτέ το έργο. Πάρα ταύτα υπάρχει ένα τμήμα γραμμής στην Αιτωλοακαρνανία που εκσυγχρονίστηκε, πληρώθηκε και μετά ...εγκαταλήφθηκε, λεηλατήθηκε και σήμερα θυμίζει τις (κακές) μέρες των παχιών αγελάδων με τις ανάλαφρες αποφάσεις έργων. Πηγή
Via
Οι επεκτάσεις της Αττικής Οδού είναι μία ιστορία 15 ετών. Το 2001 ο τότε Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης είχε ανακοινώσει τη δημοπράτηση τους μαζί με τα υπόλοιπα έργα στους εθνικούς αυτοκινητόδρομους. Το έργο ξεχάστηκε και το 2005 το ξανάβγαλε στην επιφάνεια ο τέως Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς που προσπάθησε να το δημοπρατήσει. Λόγω σφοδρών αντιδράσεων από Δήμους και φορείς το έργο δεν προχώρησε και τελευταία φορά το είδαμε να ανασύρεται το 2010 με σμίκρυνση έργου. Τελικά το έργο παραμένει στα συρτάρια του Υπουργείου καθώς χάθηκε μαζί με την κρίση. ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ένα μνημείο κακής διαχείρισης δημόσιου έργου και υπόδειγμα προς αποφυγή. Δημοπρατήθηκε το 2001 μαζί με τα υπόλοιπα έργα στους αυτοκινητόδρομους και συμβασιοποιήθηκε κιόλας στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε άρχισε ένα γαϊτανάκι εξελίξεων (που σήμερα θυμίζει έντονα αυτό που γίνεται στο Μετρό Θεσσαλονίκης) που κατέληξε σε κατάρρευση της εργολαβίας και αποζημίωση 68εκ.ευρώ στον ανάδοχο (που με τους τόκους σήμερα ξεπέρασαν τα 100εκ). Το έργο "βυθίστηκε" τελικά και κανείς από τότε δεν το ξανάανεφερε. ΖΕΥΞΗ ΜΑΛΙΑΚΟΥ
Τη δεκαετία που στην Ελλάδα όλα μπορούσαν να γίνουν, τη δεκαετία του 1990, ξεκίνησε να ωριμάζει η ιδέα της Ζεύξης Μαλιακού. Μιλάμε για ένα εξωφρενικά θηριώδες έργο με μία τετράγωνη λογική: μία υποθαλάσσια σήραγγα θα ένωνε τις δύο άκρες του Μαλιακού Κόλπου, ξεκινώντας από τα Σκάρφεια και καταλήγοντας στις Ράχες ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα-Θεσσαλονίκη θα μίκραινε κατά 60χλμ. και κατά περίπου 40 λεπτά.
Το έργο έφτασε πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθεί αλλά οι αντιδράσεις των φορέων της Φθιώτιδας που φοβήθηκαν ότι θα απομονωθούν έκαναν δουλειά και το έργο αναπαύεται σήμερα σκονισμένο σε κάποιο γραφείο. ΔΥΤΙΚΟΣ ΣΙΔΗΔΡΟΜΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ
Την ίδια εκείνη δεκαετία υπήρξε ένα νέο πλάνο για ανάπτυξη σιδηροδρομικής γραμμής από την Ηγουμενίτσα και τα Ιωάννινα μέχρι το Αντίρριο. Μάλιστα το είχε εγκρίνει και η ΕΕ. Έπειτα το έργο έπεσε πάνω σε δύο αξεπέραστα εμπόδια. Το ένα ήταν η χρηματοδότηση και το δεύτερο και πιο σημαντικό ήταν ....η Γέφυρα Ρίο-Αντίρριο που η κατασκευή της είναι τέτοια που απαγορεύει τη διέλευση τρένου. Αυτό αποτέλεσε τον βασικό παράγοντα για να μην προχωρήσει ποτέ το έργο. Πάρα ταύτα υπάρχει ένα τμήμα γραμμής στην Αιτωλοακαρνανία που εκσυγχρονίστηκε, πληρώθηκε και μετά ...εγκαταλήφθηκε, λεηλατήθηκε και σήμερα θυμίζει τις (κακές) μέρες των παχιών αγελάδων με τις ανάλαφρες αποφάσεις έργων. Πηγή
Via
