Της Ηρώς Κουνάδη
Όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν την Αθήνα αυτό που είναι: Μια εξωστρεφής, φασαριόζικη, ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη ανατολικοδυτική πόλη... Κάθε πόλη έχει τα ορόσημά της. Κι αυτά δεν είναι απαραιτήτως τα πιο εμβληματικά/ ιστορικά/ αρχαία της κτίρια. Εντάξει, είναι κι αυτά. Είναι, όμως και όλα εκείνα τα υλικά ή άυλα που κουβαλούν την αύρα της, που αποτυπώνουν την διάθεσή της, που αντικατοπτρίζουν τον αέρα, την κουλτούρα και τις τάσεις της. Αυτά είναι που «πρέπει» να έχετε δει σε κάθε πόλη. Κι αυτά που ακολουθούν είναι τα δέκα πιο αθηναϊκά πράγματα της Αθήνας. Η Ακρόπολη Και όχι «τότε που πήγατε με το σχολείο». Η εμπειρία της Ακρόπολης είναι συγκλονιστική μόνο για τις ηλικίες που μπορούν να την καταλάβουν –να εκτιμήσουν, ας πούμε, το αρχιτεκτονικό θαύμα του Παρθενώνα, που χτίστηκε σε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία (κι εμείς έχουμε χρειαστεί τέσσερις για να τον αναστηλώσουμε), ή να προσπαθήσουν να συλλάβουν πόσα χρόνια πριν καθόταν κόσμος και παρακολουθούσε παραστάσεις στις μαρμάρινες παραστάσεις του Θεάτρου του Διονύσου. Το παζάρι στο Μοναστηράκι Το παζάρι της Πλατείας Αβησσυνίας, πιο σωστά: Το γνωστό και ως Γιουσουρούμ, αυτό που στήνεται κάθε Κυριακή στην πλατεία από τους παλαιοπώληδες, πλημμυρίζοντάς την κόσμο που βολτάρει παρέα με συλλέκτες και retro-maniacs που διαλέγουν μαύρα τηλέφωνα με καντράν ή αναζητούν ένα αυθεντικό juke box. Στους πάγκους του, πορσελάνες συναντούν υαλοδημιουργίες και μπρούτζινες οικοσκευές, τρομπέτες και σαξόφωνα στέκονται καμαρωτά δίπλα στην κορνιζαρισμένη βασιλική οικογένεια, κι αυτή η τελευταία με τη σειρά της συντροφεύει το πόστερ με τον Φοίνικα που γράφει «Ζήτω η 21η Απριλίου». Ένας αιώνας ιστορίας και παραλογισμού, στριμωγμένος σε μια διακοσαριά τετραγωνικά. Το Εθνικό Θέατρο Το μεγαλειώδες κτίριο που σχεδίασε ο Τσίλλερ στην Αγίου Κωνσταντίνου έχει γίνει το σκηνικό για μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες αθηναϊκές ιστορίες.
Ακόμα κι έτσι όμως να μην ήταν, η κεντρική του σκηνή είναι μια από τις ομορφότερες σκηνές θεάτρων στην Ευρώπη, και –στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις– οι παραστάσεις που φιλοξενεί είναι ενδιαφέρουσες και καλοδουλεμένες. Τα Αναφιώτικα Η απόλυτα κυκλαδίτικη γωνιά της Αθήνας είναι ίσως η μοναδική αθηναϊκή γειτονιά που είναι ομορφότερη από την Πλάκα. Τα ολόλευκα ασβεστωμένα σπιτάκια των μαστόρων από την Ανάφη που χτίστηκαν κρυφά κάτω από το βράχο της Ακρόπολης όταν το παλάτι του Όθωνα –η σημερινή Βουλή– ήταν ακόμα στα… μπετά, είναι σήμερα η πιο γαλήνια, η πιο ρομαντική, η πιο «αλλού» βόλτα της Αθήνας. Ο Εθνικός Κήπος Όσους μας λένε –κατά κανόνα σε γκρινιάρικο τόνο– πως η Αθήνα δεν έχει χώρους πρασίνου, τους παίρνουμε από το χέρι και τους πηγαίνουμε μια βόλτα στα 155 υπέροχα, καταπράσινα στρέμματα του Εθνικού Κήπου. Η Αιόλου Ένας από τους δύο πρώτους δρόμους που χαράχτηκαν όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, διατρέχει περί τους είκοσι αιώνες ιστορίας από τη μια άκρη της στην άλλη: Ξεκινά από το Ρολόι του Κυρρήστου, στην άκρη της ρωμαϊκής αγοράς, και καταλήγει στα Χαυτεία της Ομόνοιας, έχοντας περάσει μπροστά από ιστορικές εκκλησίες, trendy πλατείες, ένα ολόφωτο δημαρχείο και τα απομεινάρια των αρχαίων τειχών του Θεμιστοκλή. Όχι κι άσχημα για έναν και μόνο δρόμο, έτσι; Το Γκάζι την ημέρα Ξεχάστε την κοσμοσυρροή, τα αντιαισθητικά ντεσιμπέλ και τη mainstream κατρακύλα του. Το Γκάζι την ημέρα είναι μια εντελώς διαφορετική γειτονιά, απόλυτα ήσυχη κι απόλυτα γήινη, γεμάτη παιδάκια που παίζουν στους δρόμους και γειτόνισσες που πιάνουν κουβέντα από τις πλαστικές καρέκλες έξω από τις πόρτες τους.
Και πλάι σε όλα αυτά, το αλλοτινό εργοστάσιο του γκαζιού, που χάρισε στην περιοχή το όνομά του, είναι ένα από τα σπουδαιότερα βιομηχανικά μνημεία της Αθήνας –και φιλοξενεί ένα επεξηγηματικότατο μουσείο που εξιστορεί πώς ήταν η μεγάλη μικρή μας πόλη πριν τον ηλεκτρισμό. Το Γιασεμί Δεν υπάρχει μάλλον πιο αγαπημένη αθηναϊκή εικόνα (τουλάχιστον αν ρωτήσετε τα social media) από τα σκαλάκια του Γιασεμί στην πλακιώτικη Μνησικλέους πλημμυρισμένα κόσμο ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο μεσημέρι. Μόνο ελάτε οπλισμένοι με υπομονή, γιατί είναι πολλοί που το πιστεύουν αυτό, οπότε ενδέχεται να δυσκολευτείτε λιγάκι να βρείτε τραπέζι. Η παραλιακή περαντζάδα Είναι ελάχιστες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που βρέχονται από θάλασσα. Ακόμα πιο ελάχιστες είναι οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που βρέχονται από… κολυμπήσιμη θάλασσα. Γι’ αυτό η αθηναϊκή ριβιέρα, που «πιάνει» από Φάληρο μέχρι Γλυφάδα είναι ένα από τα πιο «οπωσδήποτε» σημεία για τις αθηναϊκές σας βόλτες. Έξτρα πόντοι, αν την κάνετε με ποδήλατο ένα λίγο γκριζωπό φθινοπωρινό απόγευμα. Και πριν αρχίσετε την γκρίνια, να θυμίσουμε ότι το ποδήλατό σας κατεβαίνει άνετα μέχρι το Φάληρο με τον ηλεκτρικό.
Οι στοές της Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους. Ο ατμοσφαιρικός (έως ελλιπής σε ορισμένες περιπτώσεις) φωτισμός τους. Η ρετρό αισθητική τους. Το άρωμα παλιάς Αθήνας που αποπνέουν σχεδόν όλες. Η απόδειξη πως η εν Ελλάδι αρχιτεκτονική δημιουργία δεν πέθανε μαζί με τον Περικλή. Οι λόγοι για τους οποίους οι αθηναϊκές στοές ασκούν στους περισσότερους εξ ημών μια κάποια γοητεία είναι πολλοί –και διαφορετικοί για τον καθένα. Πηγή
Via
Όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν την Αθήνα αυτό που είναι: Μια εξωστρεφής, φασαριόζικη, ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη ανατολικοδυτική πόλη... Κάθε πόλη έχει τα ορόσημά της. Κι αυτά δεν είναι απαραιτήτως τα πιο εμβληματικά/ ιστορικά/ αρχαία της κτίρια. Εντάξει, είναι κι αυτά. Είναι, όμως και όλα εκείνα τα υλικά ή άυλα που κουβαλούν την αύρα της, που αποτυπώνουν την διάθεσή της, που αντικατοπτρίζουν τον αέρα, την κουλτούρα και τις τάσεις της. Αυτά είναι που «πρέπει» να έχετε δει σε κάθε πόλη. Κι αυτά που ακολουθούν είναι τα δέκα πιο αθηναϊκά πράγματα της Αθήνας. Η Ακρόπολη Και όχι «τότε που πήγατε με το σχολείο». Η εμπειρία της Ακρόπολης είναι συγκλονιστική μόνο για τις ηλικίες που μπορούν να την καταλάβουν –να εκτιμήσουν, ας πούμε, το αρχιτεκτονικό θαύμα του Παρθενώνα, που χτίστηκε σε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία (κι εμείς έχουμε χρειαστεί τέσσερις για να τον αναστηλώσουμε), ή να προσπαθήσουν να συλλάβουν πόσα χρόνια πριν καθόταν κόσμος και παρακολουθούσε παραστάσεις στις μαρμάρινες παραστάσεις του Θεάτρου του Διονύσου. Το παζάρι στο Μοναστηράκι Το παζάρι της Πλατείας Αβησσυνίας, πιο σωστά: Το γνωστό και ως Γιουσουρούμ, αυτό που στήνεται κάθε Κυριακή στην πλατεία από τους παλαιοπώληδες, πλημμυρίζοντάς την κόσμο που βολτάρει παρέα με συλλέκτες και retro-maniacs που διαλέγουν μαύρα τηλέφωνα με καντράν ή αναζητούν ένα αυθεντικό juke box. Στους πάγκους του, πορσελάνες συναντούν υαλοδημιουργίες και μπρούτζινες οικοσκευές, τρομπέτες και σαξόφωνα στέκονται καμαρωτά δίπλα στην κορνιζαρισμένη βασιλική οικογένεια, κι αυτή η τελευταία με τη σειρά της συντροφεύει το πόστερ με τον Φοίνικα που γράφει «Ζήτω η 21η Απριλίου». Ένας αιώνας ιστορίας και παραλογισμού, στριμωγμένος σε μια διακοσαριά τετραγωνικά. Το Εθνικό Θέατρο Το μεγαλειώδες κτίριο που σχεδίασε ο Τσίλλερ στην Αγίου Κωνσταντίνου έχει γίνει το σκηνικό για μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες αθηναϊκές ιστορίες.
Ακόμα κι έτσι όμως να μην ήταν, η κεντρική του σκηνή είναι μια από τις ομορφότερες σκηνές θεάτρων στην Ευρώπη, και –στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις– οι παραστάσεις που φιλοξενεί είναι ενδιαφέρουσες και καλοδουλεμένες. Τα Αναφιώτικα Η απόλυτα κυκλαδίτικη γωνιά της Αθήνας είναι ίσως η μοναδική αθηναϊκή γειτονιά που είναι ομορφότερη από την Πλάκα. Τα ολόλευκα ασβεστωμένα σπιτάκια των μαστόρων από την Ανάφη που χτίστηκαν κρυφά κάτω από το βράχο της Ακρόπολης όταν το παλάτι του Όθωνα –η σημερινή Βουλή– ήταν ακόμα στα… μπετά, είναι σήμερα η πιο γαλήνια, η πιο ρομαντική, η πιο «αλλού» βόλτα της Αθήνας. Ο Εθνικός Κήπος Όσους μας λένε –κατά κανόνα σε γκρινιάρικο τόνο– πως η Αθήνα δεν έχει χώρους πρασίνου, τους παίρνουμε από το χέρι και τους πηγαίνουμε μια βόλτα στα 155 υπέροχα, καταπράσινα στρέμματα του Εθνικού Κήπου. Η Αιόλου Ένας από τους δύο πρώτους δρόμους που χαράχτηκαν όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, διατρέχει περί τους είκοσι αιώνες ιστορίας από τη μια άκρη της στην άλλη: Ξεκινά από το Ρολόι του Κυρρήστου, στην άκρη της ρωμαϊκής αγοράς, και καταλήγει στα Χαυτεία της Ομόνοιας, έχοντας περάσει μπροστά από ιστορικές εκκλησίες, trendy πλατείες, ένα ολόφωτο δημαρχείο και τα απομεινάρια των αρχαίων τειχών του Θεμιστοκλή. Όχι κι άσχημα για έναν και μόνο δρόμο, έτσι; Το Γκάζι την ημέρα Ξεχάστε την κοσμοσυρροή, τα αντιαισθητικά ντεσιμπέλ και τη mainstream κατρακύλα του. Το Γκάζι την ημέρα είναι μια εντελώς διαφορετική γειτονιά, απόλυτα ήσυχη κι απόλυτα γήινη, γεμάτη παιδάκια που παίζουν στους δρόμους και γειτόνισσες που πιάνουν κουβέντα από τις πλαστικές καρέκλες έξω από τις πόρτες τους.
Και πλάι σε όλα αυτά, το αλλοτινό εργοστάσιο του γκαζιού, που χάρισε στην περιοχή το όνομά του, είναι ένα από τα σπουδαιότερα βιομηχανικά μνημεία της Αθήνας –και φιλοξενεί ένα επεξηγηματικότατο μουσείο που εξιστορεί πώς ήταν η μεγάλη μικρή μας πόλη πριν τον ηλεκτρισμό. Το Γιασεμί Δεν υπάρχει μάλλον πιο αγαπημένη αθηναϊκή εικόνα (τουλάχιστον αν ρωτήσετε τα social media) από τα σκαλάκια του Γιασεμί στην πλακιώτικη Μνησικλέους πλημμυρισμένα κόσμο ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο μεσημέρι. Μόνο ελάτε οπλισμένοι με υπομονή, γιατί είναι πολλοί που το πιστεύουν αυτό, οπότε ενδέχεται να δυσκολευτείτε λιγάκι να βρείτε τραπέζι. Η παραλιακή περαντζάδα Είναι ελάχιστες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που βρέχονται από θάλασσα. Ακόμα πιο ελάχιστες είναι οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που βρέχονται από… κολυμπήσιμη θάλασσα. Γι’ αυτό η αθηναϊκή ριβιέρα, που «πιάνει» από Φάληρο μέχρι Γλυφάδα είναι ένα από τα πιο «οπωσδήποτε» σημεία για τις αθηναϊκές σας βόλτες. Έξτρα πόντοι, αν την κάνετε με ποδήλατο ένα λίγο γκριζωπό φθινοπωρινό απόγευμα. Και πριν αρχίσετε την γκρίνια, να θυμίσουμε ότι το ποδήλατό σας κατεβαίνει άνετα μέχρι το Φάληρο με τον ηλεκτρικό.
Οι στοές της Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους. Ο ατμοσφαιρικός (έως ελλιπής σε ορισμένες περιπτώσεις) φωτισμός τους. Η ρετρό αισθητική τους. Το άρωμα παλιάς Αθήνας που αποπνέουν σχεδόν όλες. Η απόδειξη πως η εν Ελλάδι αρχιτεκτονική δημιουργία δεν πέθανε μαζί με τον Περικλή. Οι λόγοι για τους οποίους οι αθηναϊκές στοές ασκούν στους περισσότερους εξ ημών μια κάποια γοητεία είναι πολλοί –και διαφορετικοί για τον καθένα. Πηγή
Via
