Κοίτα τι ψηλά πηδάω, θες να γίνουμε φίλοι;». «Αν με δει με τον καινούριο γκόμενο θα ζηλέψει και θα με θέλει πίσω». Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ και οι σχέσεις του νηπιαγωγείου απλώς κάνουν ρυτίδες μαζί μας.
Θυμάσαι τότε που πήρες τη χελώνα σου στο νηπιαγωγείο… Για μια ολόκληρη μέρα ήσουν το επίκεντρο του σύμπαντος. Ήσουν τόσο σημαντική που ακόμη κι ο Γιαννάκης σταμάτησε να κολλάει μύξες στην αλογοουρά σου για μια ολόκληρη βδομάδα. Τώρα φέρε στο μυαλό σου το χθεσινό meeting της εταιρίας.
Όταν η εισήγησή σου εγκρίθηκε πανηγυρικά και ο διευθυντής σού είπε το μαγικό «στηρίζομαι πάνω σου», ένας προβολέας επιβεβαίωσης φώτιζε τις χρυσαφιές σου ανταύγειες όλη τη μέρα, ενώ κοιτούσες τους πάντες στο γραφείο από το βάθρο του ενός μέτρου στο οποίο ήσουν ανεβασμένη, κρατώντας με δυσκολία το αυτάρεσκο χαμόγελο που ξεπηδούσε από μόνο του στο πρόσωπό σου, σαν popper shop στη μέση της λεωφόρου.
Η μέρα της χελώνας, δεν απέχει και πολύ από τη μέρα του επιτυχημένου project, λένε οι ψυχολόγοι. Ο τρόπος που λειτουργούμε ως ενήλικες, στην ουσία είναι μια εξελιγμένη και πιο σύνθετη εκδοχή των ενστίκτων που τροφοδοτούσαν τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στην προσχολική ηλικία. Μια φορά παιδί, πάντα παιδί. Ή περίπου.
Οι επιστήμονες επιμένουν ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα ολοκληρώνεται μέχρι τα τρία και επιδέχεται κάποιες τελικές πινελιές μέχρι τα εννέα. Μετά, ο πίνακάς της είναι έτοιμος για να τον καδρώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις από κει και πέρα είναι να αναπτύξεις δεξιότητες κοινωνικής συμπεριφοράς, να εξελίξεις τη σύνθετη σκέψη, να αυξήσεις τις γνώσεις σου και να δώσεις χώρο στα συναισθήματά σου να ωριμάσουν.
Με δυο λόγια, απλά μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας. Διατηρώντας το δικαίωμα να επιστρέφεις πού και πού στο ταμείο για να ανταλλάξεις την ωριμότητά σου σαν ελαττωματικό προϊόν με τους τρόπους του νηπιαγωγείου. Ενίοτε και κάθε μέρα…
1. ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΠΩΣ ΠΗΔΑΩ!
Η ανάγκη σου για επιβεβαίωση είναι κάτι που θα πάρεις μαζί σου και στο γηροκομείο, όπου κάθε πρωί, μαζί με τη μασέλα θα φοράς και τη βυσσινιά σου ρόμπα την καλή. Η επιθυμία για την έγκριση της ομάδας γεννιέται με τον άνθρωπο και συνήθως πεθαίνει μαζί του, εκτός αν στο μεταξύ καταφέρει να εφαρμόσει κατά γράμμα και τα 12 Ευαγγέλια.
Ωριμάζοντας θα έχεις πιθανότατα αναπτύξει μια στοιχειώδη ικανότητα να διακρίνεις τον έπαινο από την κολακεία (πόσο κοντά βρίσκονται τα δυο τους αλήθεια) και θα έχεις μάθει να προσφέρεις τουλάχιστον στο σύντροφό και στους φίλους σου συχνά-πυκνά φιξάκια αυτοπεποίθησης, πέρα από τα κλισέ, «πόσο σου πάει αυτό το φόρεμα/πουκάμισο» και πιο επί της ουσίας. Κι αν ο καλός σου έπρεπε να αποδείξει στην παρέα ότι ξέρει και την ανάποδη τούμπα στο κρεβατάκι της γυμναστικής για να ανέβει στη συνείδηση της παρέας, τώρα μάλλον θα πρέπει να περάσει από τη σχετική έγκριση… εσένα. Φρόντισε ούτε κι αυτό να το ξεχνάς.
2. ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ
Όλοι θέλουμε ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το είχες ανάγκη στα 3 το έχεις ανάγκη και τώρα. Για τους ίδιους, πάνω κάτω, λόγους. Οι κακοί πρέπει πάντα να εξολοθρεύονται –με φωτιές ή άλλες θεαματικές τεχνικές και χωρίς κασκαντέρ- ενώ η αγάπη και εντιμότητα πάντα πρέπει να νικούν. Υποθέτουμε πως είσαι ήδη σε μια ηλικία που ήδη ξέρεις ότι αυτό δεν ισχύει.
Τι; Δεν το ήξερες; Ωχ, συγνώμη που έπρεπε να το μάθεις μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά ναι, οι προαγωγές πάνε σ’ αυτούς που γλείφουν και τα καλά κορίτσια τα βρίσκεις συνήθως στις συναυλίες της Τσανακλίδου να τραγουδούν πιο δυνατά απ’ όλες «γερνάω μαμά». Σε μια σχέση όμως χρειάζεται ο ένας να κατευνάζει τα αισθήματα του άλλου. Αν είσαι υπέρμαχος της πολυγαμίας και πρόεδρος του Συνδέσμου Πολυανδρικής Οικογένειας, είναι πολύ πιθανό ο σύντροφός σου να καίγεται μονίμως στα κάρβουνα. Κι αυτό, όχι, δεν είναι καλό.
3. ΞΕΡΩ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΤΑΞΙΕΣ. ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ;
Δεν πρέπει να πατάς στις λάσπες, δεν πρέπει να βγάζεις το κεφάλι από το παράθυρο, δεν πρέπει να πιάνεις τη γάτα από την ουρά, δεν πρέπει να κάνεις γκριμάτσες όταν μιλάει η δασκάλα, δεν πρέπει να τα φτιάχνεις με το αφεντικό σου, δεν πρέπει να πίνεις περισσότερο απ’ όσο σηκώνεις, δεν πρέπει να τρως όλα τα λεφτά του μήνα σε ένα Σαββατοκύριακο.
Υπάρχει όμως καλύτερος τρόπος να «φτιαχτείς» από λίγη φυσική αδρεναλίνη; Όχι δεν υπάρχει. Κι αυτό το έμαθες στο νηπιαγωγείο πριν ακόμη πεις σωστά τα χρώματα και τα σχήματα. Το να βγάζεις τη ζωή απ’ τις ράγες και να επιτρέπεις στο σύντροφό σου να κάνει το ίδιο –όχι κατ’ ανάγκην μαζί σου- είναι ένα από τα καλύτερα «ναρκωτικά». Υγιεινό και τσάμπα.
4. ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΑ;
Όταν η μαμά σε άφηνε κάθε πρωί στο νηπιαγωγείο δεν αμφέβαλλες ποτέ ότι θα επιστρέψει για να σε πάρει (δεν ξέρεις βέβαια πόσες φορές σκέφτηκε να σ’ αφήσει εκεί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αν είχες την τύχη να μεγαλώσεις σε μια οικογένεια που κρατούσε το λόγο της και δεν σε «κρέμαζε» συχνά με μπερδεμένες δικαιολογίες, αυτό θα σ’ έχει κάνει να εκτιμάς την εμπιστοσύνη σε μια σχέση.
Το κατά πόσο θα μάθεις να εμπιστεύεσαι, αλλά θα γίνεις και ένας άνθρωπος στον οποίο οι άλλοι μπορούν να βασιστούν, ξεκίνησε από το μισοσκόταδο του παιδικού σου δωματίου, όταν η μαμά κι ο μπαμπάς σου υπόσχονταν ότι δεν υπήρχαν δράκοι κάτω απ’ το κρεβάτι σου. Και το εννοούσαν.
5. ΘΑ ΣΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΥΒΟΥΣ
Η πιο εκδικητική φάση της ζωής σου ήταν αυτή στην οποία ακόμη πάλευες να πεις το ρο. Έχεις σπρώξει παιδάκια, έχεις χαστουκίσει αδελφάκια, έχεις κάνει δολιοφθορές σε ποδηλατάκια, έχεις σχίσει ζωγραφιές, έχεις τραβήξει κοτσίδες… Στην πορεία έχεις μάθει να είσαι –ή έστω να δείχνεις- ανώτερος άνθρωπος, μέχρι που σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι ερωτεύεσαι. Κι εκεί αρχίζει η παλινδρόμηση.
Μπορεί να μην έχουμε φτάσει όλες μέχρι του σημείου να τρυπήσουμε λάστιχα μες στα σκοτάδια, αλλά έχουμε κάνει κακίες, όπως έχουμε γίνει και αποδέκτες τους. Όταν θίγεται ο εγωισμός σου, αντιδράς όπως τότε. Έχε υπόψη σου, όμως, ότι το ίδιο κάνει και εκείνος. Μπορεί να μην σου φορέσει το σπιτάκι της Barbie στο κεφάλι, αλλά μπορεί να σε μειώσει τόσο πολύ με τα λόγια που θα εύχεσαι να το είχε κάνει. Έχουμε πόλεμο αγάπη μου. Κι εσύ είσαι ένα απλό playmobile.
6. ΔΙΚΟ ΜΟΥ!
Η μάνα σου είδε κι απόειδε να σε μάθει να μοιράζεσαι. Από τα γαριδάκια σου μέχρι τα παιχνίδια. Το ένστικτο της κτητικότητας όμως δεν ήταν όπως το μπιμπερό να το πάρει η μάνα σου, να το δώσει «στο γατάκι» να γλιτώσει αυτή, να γλιτώσουν και όλες οι μελλοντικές σου σχέσεις από τις σκηνές. Ομοίως και οι μελλοντικοί σου γκόμενοι… Οπόταν μέχρι να συναντηθείτε κάπου στο μέλλον, έχετε ήδη ο καθένας από ένα τεράστιο «εγώ», φορεμένο σαν τροχό της θάλασσας γύρω απ’ τη μέση σας που είναι αδύνατο να πλησιάσετε τόσο, ώστε να ακουμπήσετε πραγματικά ο ένας τον άλλο.
7. ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΑ ΜΠΡΟΚΟΛΑ. ΤΩΡΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ!
Η μέθοδος της επιβράβευσης δουλεύει θαυμάσια σε παιδιά, σκύλους και… χμ… άντρες. Αν συγυρίσεις τα παιχνίδια σου θα πιεις γάλα με κακάο, αν δώσεις το πόδι θα φας σκυλο-μπισκοτάκι και αν είσαι καλός με τις φίλες μου, απόψε θα κάψουμε το κρεβάτι. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται συνειδητά –το ελπίζουμε- αλλά η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μάθει να παίρνουμε κάτι για να δώσουμε.
Καλό είναι να θυμάσαι ότι και ο άλλος περιμένει κάτι από σένα για να σε ανταμείψει με το δικό σου «μπισκοτάκι» όποιο κι αν είναι αυτό: καλό σεξ, ένα μονόπετρο, να δείτε αγκαλιά τις Ανθισμένες Μανόλιες, να βρει επιτέλους μια μπιραρία να πηγαίνει με τους φίλους του όταν έχει ποδόσφαιρο… Οτιδήποτε.
περιοδικό Omikron, τεύχος 176, της Τώνιας Σταυρινού
Πηγή
Via
Θυμάσαι τότε που πήρες τη χελώνα σου στο νηπιαγωγείο… Για μια ολόκληρη μέρα ήσουν το επίκεντρο του σύμπαντος. Ήσουν τόσο σημαντική που ακόμη κι ο Γιαννάκης σταμάτησε να κολλάει μύξες στην αλογοουρά σου για μια ολόκληρη βδομάδα. Τώρα φέρε στο μυαλό σου το χθεσινό meeting της εταιρίας.
Όταν η εισήγησή σου εγκρίθηκε πανηγυρικά και ο διευθυντής σού είπε το μαγικό «στηρίζομαι πάνω σου», ένας προβολέας επιβεβαίωσης φώτιζε τις χρυσαφιές σου ανταύγειες όλη τη μέρα, ενώ κοιτούσες τους πάντες στο γραφείο από το βάθρο του ενός μέτρου στο οποίο ήσουν ανεβασμένη, κρατώντας με δυσκολία το αυτάρεσκο χαμόγελο που ξεπηδούσε από μόνο του στο πρόσωπό σου, σαν popper shop στη μέση της λεωφόρου.
Η μέρα της χελώνας, δεν απέχει και πολύ από τη μέρα του επιτυχημένου project, λένε οι ψυχολόγοι. Ο τρόπος που λειτουργούμε ως ενήλικες, στην ουσία είναι μια εξελιγμένη και πιο σύνθετη εκδοχή των ενστίκτων που τροφοδοτούσαν τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στην προσχολική ηλικία. Μια φορά παιδί, πάντα παιδί. Ή περίπου.
Οι επιστήμονες επιμένουν ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα ολοκληρώνεται μέχρι τα τρία και επιδέχεται κάποιες τελικές πινελιές μέχρι τα εννέα. Μετά, ο πίνακάς της είναι έτοιμος για να τον καδρώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις από κει και πέρα είναι να αναπτύξεις δεξιότητες κοινωνικής συμπεριφοράς, να εξελίξεις τη σύνθετη σκέψη, να αυξήσεις τις γνώσεις σου και να δώσεις χώρο στα συναισθήματά σου να ωριμάσουν.
Με δυο λόγια, απλά μαθαίνεις να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας. Διατηρώντας το δικαίωμα να επιστρέφεις πού και πού στο ταμείο για να ανταλλάξεις την ωριμότητά σου σαν ελαττωματικό προϊόν με τους τρόπους του νηπιαγωγείου. Ενίοτε και κάθε μέρα…
1. ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΠΩΣ ΠΗΔΑΩ!
Η ανάγκη σου για επιβεβαίωση είναι κάτι που θα πάρεις μαζί σου και στο γηροκομείο, όπου κάθε πρωί, μαζί με τη μασέλα θα φοράς και τη βυσσινιά σου ρόμπα την καλή. Η επιθυμία για την έγκριση της ομάδας γεννιέται με τον άνθρωπο και συνήθως πεθαίνει μαζί του, εκτός αν στο μεταξύ καταφέρει να εφαρμόσει κατά γράμμα και τα 12 Ευαγγέλια.
Ωριμάζοντας θα έχεις πιθανότατα αναπτύξει μια στοιχειώδη ικανότητα να διακρίνεις τον έπαινο από την κολακεία (πόσο κοντά βρίσκονται τα δυο τους αλήθεια) και θα έχεις μάθει να προσφέρεις τουλάχιστον στο σύντροφό και στους φίλους σου συχνά-πυκνά φιξάκια αυτοπεποίθησης, πέρα από τα κλισέ, «πόσο σου πάει αυτό το φόρεμα/πουκάμισο» και πιο επί της ουσίας. Κι αν ο καλός σου έπρεπε να αποδείξει στην παρέα ότι ξέρει και την ανάποδη τούμπα στο κρεβατάκι της γυμναστικής για να ανέβει στη συνείδηση της παρέας, τώρα μάλλον θα πρέπει να περάσει από τη σχετική έγκριση… εσένα. Φρόντισε ούτε κι αυτό να το ξεχνάς.
2. ΚΙ ΕΖΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ
Όλοι θέλουμε ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Το είχες ανάγκη στα 3 το έχεις ανάγκη και τώρα. Για τους ίδιους, πάνω κάτω, λόγους. Οι κακοί πρέπει πάντα να εξολοθρεύονται –με φωτιές ή άλλες θεαματικές τεχνικές και χωρίς κασκαντέρ- ενώ η αγάπη και εντιμότητα πάντα πρέπει να νικούν. Υποθέτουμε πως είσαι ήδη σε μια ηλικία που ήδη ξέρεις ότι αυτό δεν ισχύει.
Τι; Δεν το ήξερες; Ωχ, συγνώμη που έπρεπε να το μάθεις μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά ναι, οι προαγωγές πάνε σ’ αυτούς που γλείφουν και τα καλά κορίτσια τα βρίσκεις συνήθως στις συναυλίες της Τσανακλίδου να τραγουδούν πιο δυνατά απ’ όλες «γερνάω μαμά». Σε μια σχέση όμως χρειάζεται ο ένας να κατευνάζει τα αισθήματα του άλλου. Αν είσαι υπέρμαχος της πολυγαμίας και πρόεδρος του Συνδέσμου Πολυανδρικής Οικογένειας, είναι πολύ πιθανό ο σύντροφός σου να καίγεται μονίμως στα κάρβουνα. Κι αυτό, όχι, δεν είναι καλό.
3. ΞΕΡΩ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΤΑΞΙΕΣ. ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ;
Δεν πρέπει να πατάς στις λάσπες, δεν πρέπει να βγάζεις το κεφάλι από το παράθυρο, δεν πρέπει να πιάνεις τη γάτα από την ουρά, δεν πρέπει να κάνεις γκριμάτσες όταν μιλάει η δασκάλα, δεν πρέπει να τα φτιάχνεις με το αφεντικό σου, δεν πρέπει να πίνεις περισσότερο απ’ όσο σηκώνεις, δεν πρέπει να τρως όλα τα λεφτά του μήνα σε ένα Σαββατοκύριακο.
Υπάρχει όμως καλύτερος τρόπος να «φτιαχτείς» από λίγη φυσική αδρεναλίνη; Όχι δεν υπάρχει. Κι αυτό το έμαθες στο νηπιαγωγείο πριν ακόμη πεις σωστά τα χρώματα και τα σχήματα. Το να βγάζεις τη ζωή απ’ τις ράγες και να επιτρέπεις στο σύντροφό σου να κάνει το ίδιο –όχι κατ’ ανάγκην μαζί σου- είναι ένα από τα καλύτερα «ναρκωτικά». Υγιεινό και τσάμπα.
4. ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΑ;
Όταν η μαμά σε άφηνε κάθε πρωί στο νηπιαγωγείο δεν αμφέβαλλες ποτέ ότι θα επιστρέψει για να σε πάρει (δεν ξέρεις βέβαια πόσες φορές σκέφτηκε να σ’ αφήσει εκεί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Αν είχες την τύχη να μεγαλώσεις σε μια οικογένεια που κρατούσε το λόγο της και δεν σε «κρέμαζε» συχνά με μπερδεμένες δικαιολογίες, αυτό θα σ’ έχει κάνει να εκτιμάς την εμπιστοσύνη σε μια σχέση.
Το κατά πόσο θα μάθεις να εμπιστεύεσαι, αλλά θα γίνεις και ένας άνθρωπος στον οποίο οι άλλοι μπορούν να βασιστούν, ξεκίνησε από το μισοσκόταδο του παιδικού σου δωματίου, όταν η μαμά κι ο μπαμπάς σου υπόσχονταν ότι δεν υπήρχαν δράκοι κάτω απ’ το κρεβάτι σου. Και το εννοούσαν.
5. ΘΑ ΣΟΥ ΓΚΡΕΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΥΒΟΥΣ
Η πιο εκδικητική φάση της ζωής σου ήταν αυτή στην οποία ακόμη πάλευες να πεις το ρο. Έχεις σπρώξει παιδάκια, έχεις χαστουκίσει αδελφάκια, έχεις κάνει δολιοφθορές σε ποδηλατάκια, έχεις σχίσει ζωγραφιές, έχεις τραβήξει κοτσίδες… Στην πορεία έχεις μάθει να είσαι –ή έστω να δείχνεις- ανώτερος άνθρωπος, μέχρι που σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι ερωτεύεσαι. Κι εκεί αρχίζει η παλινδρόμηση.
Μπορεί να μην έχουμε φτάσει όλες μέχρι του σημείου να τρυπήσουμε λάστιχα μες στα σκοτάδια, αλλά έχουμε κάνει κακίες, όπως έχουμε γίνει και αποδέκτες τους. Όταν θίγεται ο εγωισμός σου, αντιδράς όπως τότε. Έχε υπόψη σου, όμως, ότι το ίδιο κάνει και εκείνος. Μπορεί να μην σου φορέσει το σπιτάκι της Barbie στο κεφάλι, αλλά μπορεί να σε μειώσει τόσο πολύ με τα λόγια που θα εύχεσαι να το είχε κάνει. Έχουμε πόλεμο αγάπη μου. Κι εσύ είσαι ένα απλό playmobile.
6. ΔΙΚΟ ΜΟΥ!
Η μάνα σου είδε κι απόειδε να σε μάθει να μοιράζεσαι. Από τα γαριδάκια σου μέχρι τα παιχνίδια. Το ένστικτο της κτητικότητας όμως δεν ήταν όπως το μπιμπερό να το πάρει η μάνα σου, να το δώσει «στο γατάκι» να γλιτώσει αυτή, να γλιτώσουν και όλες οι μελλοντικές σου σχέσεις από τις σκηνές. Ομοίως και οι μελλοντικοί σου γκόμενοι… Οπόταν μέχρι να συναντηθείτε κάπου στο μέλλον, έχετε ήδη ο καθένας από ένα τεράστιο «εγώ», φορεμένο σαν τροχό της θάλασσας γύρω απ’ τη μέση σας που είναι αδύνατο να πλησιάσετε τόσο, ώστε να ακουμπήσετε πραγματικά ο ένας τον άλλο.
7. ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΑ ΜΠΡΟΚΟΛΑ. ΤΩΡΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ!
Η μέθοδος της επιβράβευσης δουλεύει θαυμάσια σε παιδιά, σκύλους και… χμ… άντρες. Αν συγυρίσεις τα παιχνίδια σου θα πιεις γάλα με κακάο, αν δώσεις το πόδι θα φας σκυλο-μπισκοτάκι και αν είσαι καλός με τις φίλες μου, απόψε θα κάψουμε το κρεβάτι. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται συνειδητά –το ελπίζουμε- αλλά η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μάθει να παίρνουμε κάτι για να δώσουμε.
Καλό είναι να θυμάσαι ότι και ο άλλος περιμένει κάτι από σένα για να σε ανταμείψει με το δικό σου «μπισκοτάκι» όποιο κι αν είναι αυτό: καλό σεξ, ένα μονόπετρο, να δείτε αγκαλιά τις Ανθισμένες Μανόλιες, να βρει επιτέλους μια μπιραρία να πηγαίνει με τους φίλους του όταν έχει ποδόσφαιρο… Οτιδήποτε.
περιοδικό Omikron, τεύχος 176, της Τώνιας Σταυρινού
Πηγή
Via
