Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μία εποχή που οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε πολύ, ούτε συχνά, τείνουν μάλιστα να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν...
χωρίς να έχουν άδικο πολλές φορές.
Εμείς όμως πόσο αντέχουμε την γκρίνια που δε λέει να σταματήσει; Μπορούμε να παραμείνουμε θετικοί μέσα σ’ ένα τόσο αρνητικό κλίμα και να προσφέρουμε βοήθεια; Μπορούμε να είμαστε υπομονετικοί και κατανοητικοί ακόμα και αν δεν αντέχουμε άλλο; Και ποιο είναι το σημείο εκείνο που βάζουμε τα όρια μας;
1. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν κάποιος γκρινιάζει συνέχεια, μπορεί να είναι άποψη ζωής και όχι γιατί κάποια δύσκολη κατάσταση που του παρουσιάστηκε. Οπότε καλό θα ήταν να μην δίνουμε συνέχεια χέρι βοηθείας σε κάποιον που η γκρίνια είναι άποψη, γιατί δεν θα τον βοηθήσουμε έτσι. Θα τον κάνουμε χαρούμενο που του αναγνωρίσαμε την μιζέρια του και την επιβραβεύσαμε από πάνω
2. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το μυαλό του γκρινιάρη. Όσο και αν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, η αλήθεια είναι ότι ο γκρινιάρης δεν βλέπει τον εαυτό του σαν… γκρινιάρη! Απλά βλέπει το ποτήρι μισό άδειο και ότι η ζωή τον έχει αδικήσει. Έτσι ο κόσμος είναι ένα εχθρικό μέρος γι’ αυτόν γεμάτος αρνητική ενέργεια που του φέρνει συνέχεια προβλήματα στην ζωή του.
Η σωστή αντιμετώπιση
Μην προσπαθήσετε να πείσετε έναν γκρινιάρη ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο «κακός» όσο νομίζει και ότι είναι υπερβολικός στις αντιδράσεις του. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να τον κάνετε να επιχειρηματολογήσει για τις αδικίες που του έχουν συμβεί και πόσο άδικες είναι.
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θέλει. Συνήθως αυτό που αναζητούν είναι συμπάθεια και συμπόνια. Δηλαδή να κατανοήσουμε τις ατυχίες τους και να τις αποδεχτούμε. Αν το καταλάβουμε αυτό θα τους κάνουμε πολύ χαρούμενους και θα τους ικανοποιήσουμε το αντιληπτικό τους πεδίο… που δεν αλλάζει και εύκολα!Δηλαδή θα δώσουμε οντότητα στα συναισθήματα τους, θα τους προσφέρουμε συμπάθεια και ενσυναίσθηση, κάτι που έχουν μεγάλη ανάγκη. Ανάγκη δεν έχουν από την εναντίωση μας. Για παράδειγμα: Αν σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου του μπορούμε να του πούμε: «Έσκασε το λάστιχο είναι φοβερά ενοχλητικό αυτό που σου συνέβη τώρα. Γνωρίζω ότι θα σε δυσκολέψει, αλλά ελπίζω να καταφέρεις να το αλλάξεις ή να καλέσεις την οδική βοήθεια να σε βοηθήσει».
Ας καταλάβουμε τι δεν θέλουν. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι η ζωή είναι μία συνεχής προσπάθεια γεμάτη δυσκολίες. Μερικοί μάλιστα την βλέπουν σαν τραγωδία αλλά αυτοί μπορεί να έχουν κάποιο ψυχολογικό θέμα.Αυτό που δεν θέλουν είναι συμβουλές! Μπορεί να μιλούν συνέχεια για κάποιο τους πρόβλημα, αλλά δεν θέλουν συμβουλές για το πώς θα το λύσουν… ακόμα και αν είναι καταπληκτικές. Κι αυτό γιατί αν λύσουν το πρόβλημα τους δεν θα είναι πια στα «φώτα της προσοχής» και αυτό θα ήταν απειλητικό για την ταυτότητα τους, για το ποιοι είναι δηλαδή… Γιατί ένας γκρινιάρης χωρίς την γκρίνια, τι θα ήταν Έτσι έχουν ένα επιχείρημα για κάθε συμβουλή που τους δίνουμε και έναν λόγο για να μας αποδείξουν γιατί δεν είναι καλή ή γιατί δεν θα δουλέψει γι’ αυτούς!
Όμως ας έχουμε υπ’ όψη μας ότι ακόμα κι αυτοί που διαρκώς γκρινιάζουν για κάτι, αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα. Τότε ίσως θα έπρεπε να τους λέγαμε μία συμβουλή και ας αφήνουμε εκείνους να αποφασίσουν αν θα την ακολουθήσουν ή όχι.
Via
Via
